دسته دوم ، نام‏هايى با معناى بد و زشت و بى‏تناسب اند ؛ نام‏هايى چون : ضِرار (زيان رساننده) ، مُرّه (تلخ) ، حرب (جنگ) و ظالم (ستمگر) ، كه پيامبر اكرم صلى اللّه عليه و آله آنها را بدترين نام‏ها ناميدند^۱و يا بغيض (دشمن) و عاصيه (نافرمان) كه زشتى‏شان براى همه آشكار است .

دسته سوم ، نام‏هايى مانند خالد (جاويد) و حَكَم (داور) هستند كه از صفات مختصّ الهى اند و عرب جاهلى ، بى توجّه به اين نكته ، آنها را براى كودكان خود بر مى‏گزيده است .

گفتنى است برخى احاديث ، خواندن كسى را با «ملك الأملاك» ، نكوهيده‏اند و علّت نكوهش را نيز اختصاص اين نام به خداوند دانسته‏اند . مسلم نيشابورى به نقل از ابو هريره ، از پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله آورده است :
أغيَظُ رَجُلٍ عَلَى اللّهِ يَومَ القِيامَةِ ، وَ أخبَثُهُ وَ أغيَظُهُ عَلَيهِ ، رَجُلٌ كانَ يُسَمّى مَلِكَ الأملاكِ ، لا مَلِكَ إلاَّ اللّهُ .^۲
روز قيامت ، منفورترين و پست‏ترين و مبغوض‏ترين مرد نزد خدا ، كسى است كه «ملك الأملاك (فرمان‏رواى فرمان‏فرمايان)» ناميده مى‏شود . فرمان‏روايى جز خداوند نيست .

دسته چهارم نيز نام‏هايى هستند كه نشان بندگى آدميان در برابر بت‏هاى جاهلى بوده‏اند و پيامبر صلى اللّه عليه و آله آنها را به بندگى خداوند تغيير داده است . حاكم نيشابورى يك نمونه از اين دسته را چنين نقل كرده است :
كانَ اسمُ عَبدِ الرَّحمنِ بنِ أبى بَكرٍ : عَبدَ العُزّى ، فَسَمّاهُ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله عَبدَ

اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد ! مباد كه گروهى از مردان ، گروهى ديگر را مسخره كنند . شايد آن مسخره شدگان ، بهتر از آنها باشند ، و مباد كه گروهى از زنان ، گروهى ديگر را مسخره كنند . شايد آن مسخره شدگان ، بهتر از آنها باشند . و از هم عيبجويى مكنيد و يكديگر را به القاب زشت نخوانيد . بد است عنوان فسق پس از ايمان آوردن . و كسانى كه توبه نمى‏كنند ، خود ، ستمكاران اند» .

گام نخستين براى تحقّق اين امر الهى و قرآنى ، نام‏گذارى درست و زيباى كودك از بدو تولّد و حتّى پيش از آن است ، چنان كه پيامبر اكرم صلى اللّه عليه و آله و اهل بيت مطهّر ايشان نيز بر اين مسئله تأكيد نموده^۱و به نام‏گذارى كودكان ، اهتمام داشته‏اند . در اين عرصه و با توجّه به وجود فرهنگ جاهلى در جزيرة العرب ، پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله تلاش بسيارى را براى ارتقاى فرهنگ نام‏گذارى به انجام رسانده است ، از جمله ، برخى نام‏ها را ستوده و به نيكى و درستى آنها تصريح نموده^۲و برخى نام‏ها را نكوهيده و برخى را دگرگون كرده و به هنگام اين كوشش‏ها ، علّت و حكمت بسيارى از آنها را بيان نموده است .

بر پايه احاديث در دسترس ، مى‏توان نام‏هاى ممنوع را در چهار دسته جاى داد و كراهت و نهى پيامبر صلى اللّه عليه و آله را در هر دسته تحليل كرد :

دسته نخست، به فرهنگ عرب جاهلى، پيوند خورده است ؛ زيرا آنان براى ترساندن دشمن ، از كرامت انسانى خود فرو مى‏كاستند و نام حيواناتى مانند: سگ (كلب يا معاويه) و يوزپلنگ (فَهد) را بر خود و كودكانشان مى‏نهادند .^۳