براى استحباب نام‏گذارىِ پيش از روز هفتم ، گاه به اين عبارت استدلال مى‏شود و ممكن است اين گونه بگوييم كه اگر پيش از تولّد كودك ، نامى برايش انتخاب نكردند ، مستحب است روز هفتم اين كار را بكنند ؛ زيرا آن ، انتهاى فرصت نام‏گذارى است .^۱

همچنين مى‏توان نام‏گذارى در دوره جنينى را امرى توصيه شده دانست كه لزومى بر استمرار آن نيست ؛ يعنى بر جنين نام مى‏نهند و تا هفت روز پس از تولّدش ، او را به همان مى‏نامند ؛ امّا در روز هفتم مى‏توانند آن اسم را تغيير دهند و نام ديگرى بر كودك بنهند . گفتنى است كه برخى فقيهان بزرگ شيعى مانند شيخ يوسف بحرانى و محمّدحسن نجفى ، به اين نظر گرايش دارند^۲و حديث مرسل احمد بن محمّد از امام صادق علیه السلام را مؤيّد آن دانسته‏اند . متن حديث، چنين است :
لا يُولَدُ لَنا وَلَدٌ إلاّ سَمَّيناهُ مُحَمَّدا فَإِذا مَضى لَنا سَبعَةُ أيّامٍ فَإِن شِئنا غَيَّرنا وَ إن شِئنا تَرَكنا .^۳
پسرى براى ما متولّد نمى‏شود ، مگر آن كه او را محمّد مى‏ناميم و چون هفت روز بر ما بگذرد ، اگر خواستيم ، نامش را تغيير مى‏دهيم و اگر خواستيم ، به همان حال وا مى‏نهيم .

تبيين گزارش‏هاى مربوط به نام‏گذارى امام حسن علیه السلام و امام حسين علیه السلام ^۱

در احاديثِ ارائه شده ، يك حديث^۲بر نام‏گذارى امام حسن علیه السلام و امام حسين علیه السلام در هفتمين روز تولّدشان از سوى پيامبر اكرم صلى اللّه عليه و آله دلالت دارند و در يك حديث هم پيامبر دستور داده كه در روز هفتم نامگذارى شود^۳و در حديثى صحيح السند به نقل از امام رضا علیه السلام ،^۴اين كار پيامبر صلى اللّه عليه و آله به فرمان الهى دانسته شده است . اين ، در حالى است كه دو حديث^۵بر توصيه اهل بيت عليهم السلام به نام‏گذارى پيش از تولّد كودك دلالت دارند .

اگر چه هر دو سوى اين اختلاف اندك ، ناظر به آداب مستحب اند و هيچ كدام الزام‏آور نيستند ، امّا مى‏توان چنين گفت كه زمان نام‏گذارى ، از دوره جنينى آغاز مى‏شود و همچنان تا هفت روز پس از تولّد ادامه مى‏يابد . به سخن ديگر ، اين كار ، هر چه زودتر انجام گيرد ، بهتر است ؛ امّا اگر انجام نپذيرفت ، انتهاى فرصتش روز هفتم تولّد است . علاّمه مجلسى ضمن بيان اين مطلب ، در تبيين عبارت پايانى حديث («وَ قَد سَمّى»)^۶مى‏گويد :