۳۰۳۷.فلاح السائلـ به نقل از جعفر بن على قمى ـ : پيامبر صلى اللّه عليه و آله هر گاه به نماز مى‏ايستاد، از ترس خداى متعال، رنگِ چهره‏اش تغيير مى‏كرد و سينه‏اش، آوايى چون آواز جوششِ ديگ داشت.

۳۰۳۸.فلاح السائل : روايت شده هنگامى كه پيامبر صلى اللّه عليه و آله به نماز مى‏ايستاد، [از شدّت خاكسارى ، ]جامه‏اى به كنار افكنده مى‏نمود.

۳۰۳۹.جامع الأخبار : پيامبر صلى اللّه عليه و آله نماز مى‏خواند، در حالى كه دلش از ترس خداى متعال، مانند ديگ مى‏جوشيد.

۳۰۴۰.إرشاد القلوبـ به نقل از عايشه ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله به نماز ايستاد و قرآن خواند و گريست. سپس نشست و قرآن خواند و دعا كرد و گريست. باز نشست و قرآن خواند و دعا كرد و گريست و چون تمام كرد و به بستر رفت، باز قرآن خواند و گريست، چندان كه گونه‏ها و محاسنش از اشك، تَر شد. گفتم : اى پيامبر خدا ! آيا نه اين است كه خداوند، گناهان گذشته و آينده تو را آمرزيده است ؟ فرمود : «چرا ؛ امّا آيا بنده‏اى سپاس‏گزار نباشم ؟».

۳۰۴۱.المستدرك على الصحيحينـ به نقل از عبد الرحمان بن عوف ـ : به درون مسجد مى‏رفتم كه پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله از مسجد بيرون مى‏آمد. من بدون آن كه پيامبر صلى اللّه عليه و آله متوجّه بشود، پشت سرش مى‏رفتم تا آن كه وارد نخلستان شد و رو به قبله سجده كرد و آن را چنان طول داد كه من در پشت سرش، گمان بردم كه وفات كرده است. از اين رو جلو رفتم تا به ايشان رسيدم و سرم را پايين آوردم تا چهره‏اش را ببينم كه سرش را بلند كرد.

۳۰۴۲.مجمع البيان : روايت شده كه پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله ديده‏اش را در نماز رو به آسمان مى‏كرد و هنگامى كه [آيه ]«آنان كه در نمازشان خاشع هستند» نازل شد، سرش را پايين آورد و نگاهش را به زمين انداخت.

۳۰۳۷.فلاح السائل عن جعفر بن عليّ القمّي : كانَ النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله إذا قامَ إلَى الصَّلاةِ تَرَبَّدَ^۱وَجهُهُ خَوفا مِنَ اللّهِ تَعالى ، وكانَ لِصَدرِهِ أزيزٌ كَأَزيزِ المِرجَلِ .^۲

۳۰۳۸.فلاح السائل : رُوِيَ أنَّ النَّبِيَّ صلى اللّه عليه و آله كانَ إذا قامَ إلَى الصَّلاةِ كَأَنَّهُ ثَوبٌ مُلقىً .^۳

۳۰۳۹.جامع الأخبار : إنَّ النَّبِيَّ صلى اللّه عليه و آله كانَ يُصَلّي وقَلبُهُ كَالمِرجَلِ يَغلي مِن خَشيَةِ اللّهِ تَعالى .^۴

۳۰۴۰.إرشاد القلوب عن عائشة : قامَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله يُصَلّي ويَقرَأُ القُرآنَ ويَبكي ، ثُمَّ يَجلِسُ يَقرَأُ ويَدعو ويَبكي ، ثُمَّ جَلَسَ يَقرَأُ ويَدعو ويَبكي ، حَتّى إذا فَرَغَ اضطَجَعَ وهُوَ يَقرَأُ ويَبكي ، حَتّى بَلَّتِ الدُّموعُ خَدَّيهِ ولِحيَتَهُ . قُلتُ : يا رَسولَ اللّهِ ، ألَيسَ اللّهُ قَد غَفَرَ لَكَ ما تَقَدَّمَ مِن ذَنبِكَ وما تَأَخَّرَ ؟
فَقالَ : بَلى ، أفَلا أكونُ عَبدا شَكورا ؟^۵

۳۰۴۱.المستدرك على الصحيحين عن عبدالرحمن بن عوف : دَخَلتُ المَسجِدَ ورَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله خارِجٌ مِنَ المَسجِدِ ، فَتَبِعتُهُ أمشي وَراءَهُ وهُوَ لا يَشعُرُ ، حَتّى دَخَلَ نَخلاً فَاستَقبَلَ القِبلَةَ ، فَسَجَدَ فَأَطالَ السُّجودَ وأَنا وَراءَهُ ، حَتّى ظَنَنتُ أنَّ اللّهَ قَد تَوَفّاه ، فَأَقبَلتُ أمشي حَتّى جِئتُهُ فَطَأطَأتُ رَأسي أنظُرُ في وَجهِهِ ، فَرَفَعَ رَأسَهُ .^۶

۳۰۴۲.مجمع البيان : رُوِيَ أنَّ رَسولَ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله كانَ يَرفَعُ بَصَرَهُ إلَى السَّماءِ في صَلاتِهِ ، فَلَمّا نَزَلَت : « الَّذِينَ هُمْ فِى‏صَلاَتِهِمْ خَـشِعُونَ »^۷ طَأطَأَ رَأسَهُ ورَمى بِبَصَرِهِ إلَى الأَرضِ .^۸