۲۹۵۵.سنن الترمذىـ به نقل از عبد اللّه بن سائب ـ : پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله پس از زوال خورشيد و پيش از [نماز] ظهر، چهار ركعت مىخواند و مىفرمود : «اين، ساعتى است كه در آن، درهاى آسمان، گشوده مىشوند و من دوست دارم كه در اين ساعت، كردار نيكى از من به سوى آسمان، بالا رود».
۲۹۵۶.سنن الترمذىـ به نقل از عاصم بن ضمره سلولى ـ : از امام على عليه السلام در باره نماز[هاى نافله] پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله در روز پرسيديم.
فرمود : «شما طاقت آن را نداريد».
گفتم : [اگر به ما بگويى،] هر كداممان طاقت داشت [آن را انجام مىدهد].
فرمود : «پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله هنگامى كه نماز صبح را مىگزارد، مهلت مىداد [و نمازى نمىخواند] تا خورشيد از سمت مشرق، به اندازهاى كه در نماز عصر پيداست، بالا بيايد . آن گاه دو ركعت نماز مىخواند و سپس مهلت مىداد تا خورشيد از سمت مشرق به اندازه نماز ظهر بالا بيايد. آن گاه بر مىخاست و چهار ركعت مىخواند و چهار ركعت نيز هنگام زوال خورشيد و پيش از نماز ظهر مىخواند و دو ركعت پس از آن و چهار ركعت پيش از نماز عصر، و هر دو ركعت را با سلام دادن بر فرشتگان مقرّب و پيامبران و پيروان مسلمان و باايمان آنها، از هم جدا مىكرد».
نكته
اين حديث، در اصلِ نافله داشتن نمازهاى يوميّه، با فقه شيعى مطابق است ؛ امّا در باره تعداد ركعات و زمان خواندن آنها تفاوتهايى با آن دارد كه جاى پيگيرى آن، در كتابهاى فقهى است.
