۱ / ۵

بيعت رضا (تسليم)

۳۹۷۲.امام صادق عليه السلام : چون پيامبر صلى اللّه عليه و آله به مدينه هجرت كرد و مردم جمع شدند و پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله در مدينه ساكن شد، هنگام خارج شدنش به سوى بدر كه رسيد ، مردم را به بيعت فرا خواند . آنان همگى به حرف‏شنوى و فرمان‏بردارى بيعت كردند . پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله تنها كه شد، على عليه السلام را صدا زد و به او خبر داد كه چه كسانى از آنها [به بيعتشان ]وفا مى‏كنند و چه كسانى وفا نمى‏كنند، و از او خواست كه اين موضوع را پوشيده بدارد.
سپس پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله ، على عليه السلام و حمزه رضى اللّه عنه و فاطمه عليها السلام را فرا خواند و به آنان فرمود : «با من به بيعت رضا بيعت كنيد» .
حمزه گفت : پدر و مادرم به فدايت! بر سر چه چيزى بيعت كنيم ؟ آيا قبلاً بيعت نكرديم ؟
پيامبر صلى اللّه عليه و آله فرمود : «اى شير خدا و شير پيامبر او ! با خدا و پيامبرش بيعت مى‏كنى كه نسبت به برادرزاده‏ات وفادار و پايدار بمانى. در اين‏صورت، ايمان را كامل كرده‏اى».
حمزه گفت : به روى چشم ، اطاعت مى‏شود ! و دستش را گشود .
پيامبر صلى اللّه عليه و آله به آنان فرمود : «دست خدا، بالاى دست‏هاى ايشان است»؛ [يعنى: ]على امير مؤمنان عليه السلام ، حمزه سيّد الشهدا، جعفر پرواز كننده در بهشت ، و فاطمه بانوى بانوان جهان ، و دو نَواده[ى پيامبر] حسن و حسين، سَروران جوانان بهشت . اين، شرطى است از جانب خداوند با همه مسلمانان از جن و انس ، هر دو. «پس هر كه [اين شرط و پيمان را ]بشكند، در واقع به زيان خود مى‏شكند ، و هر كه به آنچه با خدا عهد بسته است، وفا كند ، به زودى، خدا مزدى بزرگ به او مى‏دهد». سپس اين آيه را خواند : «كسانى كه با تو بيعت مى‏كنند ، در حقيقت ، با خدا بيعت مى‏كنند . دست خدا، بالاى دست‏هاى آنان است».

راجع : الطبقات الكبرى : ج ۱ ص ۲۲۱ .

۱ / ۵

بَيعَةُ الرِّضا

۳۹۷۲.الإمام الصادق عليه السلام :لَمّا هاجَرَ النَّبِيُّ صلى اللّه عليه و آله إلَى المَدينَةِ [وَ]اجتَمَعَ النّاسُ ، وسَكَنَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله المَدينَةَ ، وحَضَرَ خُروجُهُ إلى بَدرٍ ، دَعَا النّاسَ إلَى البَيعَةِ ، فَبايَعَ كُلُّهُم عَلَى السَّمعِ وَالطّاعَةِ ، وكانَ رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله إذا خَلا دَعا عَلِيّاً عليه السلام فَأَخبَرَهُ مَن يَفي مِنهُم ومَن لا يَفي ، ويَسأَ لُهُ كِتمانَ ذلِكَ .
ثُمَّ دَعا رَسولُ اللّهِ صلى اللّه عليه و آله عَلِيّاً عليه السلام وحَمزَةَ رضى اللّه عنه وفاطِمَةَ عليها السلام فَقالَ لَهُم : بايِعوني بِبَيعَةِ الرِّضا^۱.
فَقالَ حَمزَةُ : بِأَبي أنتَ واُمِّي عَلى ما نُبايِعُ ؟ ألَيسَ قَد بايَعنا ؟!
فَقالَ : يا أسَدَ اللّهِ وأَسَدَ رَسولِهِ ، تُبايِعُ لِلّهِ ولِرَسولِهِ بِالوَفاءِ وَالاِستِقامَةِ لاِبنِ أخيكَ ، إذَن تَستَكمِلَ الإِيمانَ .
قالَ : نَعَم سَمعاً وطاعَةً . وبَسَطَ يَدَهُ .
ثُمَّ قالَ لَهُم : « يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ »^۲، عَلِيٌّ أميرُ المُؤمِنينَ ، وحَمزَةُ سَيِّدُ الشُّهَداءِ ، وجَعفَرٌ الطَّيّارُ فِي الجَنَّةِ ، وفاطِمَةُ سَيِّدَةُ نِساءِ العالَمينَ ، وَالسِّبطانِ الحَسَنُ وَالحُسَينُ سَيِّدا شَبابِ أهلِ الجَنَّةِ ، هذا شَرطٌ مِنَ اللّهِ عَلى جَميعِ المُسلِمينَ ، مِنَ الجِنِّ وَالإِنسِ أجمَعينَ « فَمَن نَّكَثَ فَإِنَّمَا يَنكُثُ عَلَى نَفْسِهِ وَ مَنْ أَوْفَى بِمَا عَـهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا ». ثُمَّ قَرَأَ : « إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ ».^۳