ديگر ، خواهان بيرون رفتن از شهر و استقبال از دشمن بوده‏اند . برخى از گزارش‏ها نام بزرگان هر دو دسته را نيز ذكر كرده‏اند . بيشتر اين گزارش‏ها ، عبد اللّه‏ بن اُبَىّ ، ابن سلول ، سركرده منافقان مدينه را موافق با رأى پيامبر صلى اللّه عليه و آله در ماندن در مدينه دانسته‏اند . تنها طبرى و آن هم در يك گزارش از سُدّى ، وى را موافق بيرون رفتن از مدينه دانسته است . طبرى ، خود به اختلاف سخن سُدّى با ديگران اشاره نموده است .^۱گفتنى است كه بازگشت عبد اللّه‏ بن اُبَىّ از ميانه راه و تنها نهادن پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله در جنگ اُحُد ، گزارش مشهور را تأييد مى‏كند ؛ امرى كه حاكى از نفاق و تكبّر وى است . بهانه او براى اين امر ، مخالفت پيامبر صلى اللّه عليه و آله با رأى او و موافقتش با پيشنهاد دهندگان بيرون رفتن از مدينه بوده است . طبرى ، سخن او را چنين گزارش كرده است :
أطاعهم فخرج و عصانى .^۲
پيامبر ، از آنان پيروى كرد و و از مدينه خارج شد و از من سرپيچى نمود.

سخنى در باره مشورت كردن پيامبر صلى اللّه عليه و آله در جنگ اُحُد^۱

روايات فراوانى نشان دهنده آن اند كه پيامبر صلى اللّه عليه و آله از امر خداوند در باره مشورت كردن در آيه «وَشَاوِرْهُمْ فِى الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ ؛^۲اطاعت كرده است . پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله با آن كه از همگان خردمندتربود ، در آن جا كه بايد و نبايدى از سوى خداوند نبود و محدوديتى وجود نداشت ، به مشورت مى‏پرداخت و نظر يارانش را جويا مى‏شد . پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله در موارد متعدّدى ، نظر مشاورانش را بر رأى خود ، مقدّم مى‏داشت و جلوه‏اى از احترام به ديگران و اهتمام به شورا و مشورت را در پيش ديد همگان مى‏نهاد . يك نمونه ، مشورت پيامبر اكرم صلى اللّه عليه و آله با يارانش پيش از جنگ اُحُد است كه از مشهورات تاريخى است و مورّخان و سيره‏نگاران ، آن را به تفصيل گزارش كرده‏اند .^۳بيشتر اين گزارش‏ها با يكديگر هماهنگ اند و در اين نكته اتّفاق نظر دارند كه ميان افراد مشورت دهنده به پيامبر اكرم صلى اللّه عليه و آله ، اختلاف بوده است . دسته‏اى موافق ماندن و دفاع درون‏شهرى ، و دسته‏اى