را ناخوش مى داشت] ، نمى فرمود : «اى كاش جز اين ، پيش آمده بود !».
براى پيروان آن بزرگواران ، پرهيز از گلايه زبانى در برابر اين گونه حوادث ، ممكن است ، اگر چه نتوانند در باطن ، شِكوه را بزدايند .
اين سخن ، بدين معناست كه يكى از نشانه هاى انسانِ مستجاب الدعوه ، راضى بودن به قضاى الهى است . بنا بر اين ، هر چه انسان بيشتر نسبت به مقدّرات الهى راضى باشد ، دعاى او به اجابت ، نزديك تر است .
خلاده ، دخترى راضى به قضاى خداوند بود كه به همين جهت ، خداوند متعال ، مقام همنشينى با پيامبرش در بهشت را به او عطا فرمود. امام صادق عليه السلام ، ماجرا را چنين گزارش فرموده است :
خداوند متعال ، به داوود عليه السلام وحى فرمود: «به خلاده ، دختر اوس ، بهشت را نويد بده و به او خبر ده كه در بهشت ، همسر تو خواهد بود». داوود عليه السلام به سوى خلاده ره سپار شد و درِ خانه اش را كوبيد. خلاده ، بيرون آمد و گفت : آيا چيزى در باره من نازل شده است؟ داوود عليه السلام فرمود: «آرى» . گفت : چه نازل شده ؟ داوود عليه السلام گفت : «خداى متعال ، به من وحى فرمود و خبر داد كه تو در بهشت ، همسر من خواهى بود و فرموده كه : تو را به بهشت ، مژده دهم» . خلاده گفت: شايد تشابه اسمى ميان من و كس ديگرى رُخ داده باشد ؟ داوود عليه السلام گفت: «آن خلاده ، تو هستى» . گفت : اى پيامبر خدا! حرفت را باور مى كنم ؛ امّا به خدا سوگند ، در خود چنين سزامندى اى نمى بينم !
داوود عليه السلام فرمود: «از درونت به من خبر ده كه در آن ، چه مى گذرد» . خلاده گفت : هرگز به هيچ دردى از هر نوع ، مبتلا نشده ام و هيچ گزند و نيازمندى اى از هر نوع به من نرسيده است ، مگر آن كه در برابر آن ، شكيبايى كرده ام و از خداوند نخواسته ام كه آن را از من ، برطرف سازد، تا آن كه او خود ، آن را از من ، دور كند و در كارم ، عافيت و گشايش دهد و به جاى آن هم چيزى از خدا نخواسته ام و او را بر آن ، شكر و سپاس گفته ام .
داوود عليه السلام فرمود : «به همين سبب است كه به اين مقام رسيده اى» . ^۱

در آستانه رسيدن به مقام رضا، انسان به گونه اى مى شود كه تلخى ها و مشكلات زندگى را شيرين مى يابد و حزن و اندوه ، از حيطه زندگىِ او ، رَخت برمى بندد .

نشانه رسيدن به مقام رضا

رسيدن به مقام رضا ، نشانه هايى دارد كه در اين جا به چند نشانه مهم آن ، اشاره مى كنيم :

۱. تسليم شدن در برابر خدا

يكى از آثار و لوازم مقام رضا ، تسليم شدن در برابر پيشامدهاى حتمىِ الهى است. رضامندان، در زندگى خود ، با برنامه ريزى و كوشش مداوم به پيش مى روند ؛ امّا در برابر حوادث ناگوار و رويدادهاى پيش بينى نشده ، ناراحت نمى شوند. آنچه براى آنها مهم است ، كوتاهى نكردن در برابر مسئوليت هاست .
عبارت «وَ سَلَّمْتُم لَهُ الْقَضاء» ، نتيجه طبيعىِ مقام رضاست كه خطاب به اهل بيت عليهم السلام مى گويد : شما در برابر حكم قطعى الهى ، تسليم شده ايد .
از امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود :
إنّا قَوْمٌ نَسْأَلُ اللّهَ ما نُحِبُّ فِيمَنْ نُحِبُّ فَيُعطِينَا ، فَإذَا أحَبَّ ما نَكْرَهُ فِيمَنْ نُحِبُّ رَضينَا . ^۱ ما خاندانى هستيم كه آنچه را براى عزيزانمان دوست داريم ، از خدا مى خواهيم و خداوند ، به ما عطا مى كند ؛ و هر گاه آنچه را بر عزيزانمان ناخوش بداريم و خداوند ، خوش بدارد ، ما هم به آن خشنود [ و راضى ] هستيم .
در روايتى ديگر از ايشان آمده كه در باره پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد :
لَمْ يَكُن رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَقُولُ لِشَيءٍ قَدْ مَضى : لَوْ كانَ غَيرُهُ ! ^۲ [ يكى از ويژگى هاى ] پيامبر خدا صلى الله عليه و آله اين چنين بود كه اگر حادثه اى پيش مى آمد [كه آن