( ۵۷ )

۰.شُهَداء عَلى خَلْقِهِ وَ أعْلامَا لِعِبادِهِ وَ مَنارا فى بِلادِهِ وَ أدِلّاَء على صِرَاطِهِ .

۰.و گواهانى براى آفريدگانش ، و نشانه هايى براى بندگانش ، و مشعل هايى در سرزمين هايش ، و راه نمايانى بر راهش ...

توضيح واژه ها

شُهَداء : جمع «شهيد» ، به معناى حاضر ، گواه . ^۱
أعلام : جمع «عَلَم» ، به معناى نشانه هاى روشن ، پرچم . ^۲
«منار» : جمع «مَنارة» ، به معناى ستون ، مشعل ، نشانه راه ، نشانه روشن ، عَلَم . ^۳
أدلّاء : جمع «دليل» ، به معناى برهان ، راه نما . ^۴

شرح

پيشوايان معصوم عليهم السلام ، شاهدان بر خلق خدا هستند . عبارات ياد شده ، در كِنار عبارت هايى كه امام را به عنوان نشانه ، راه نما و دليل مى شناسانند ، نيازمند تأمّل هستند ؛ زيرا از يك سو ، امام ، راه نمايى و هدايت خلق را برعهده دارد ، و از ديگر سو ، بر اعمال آنان ، آگاه است و در نزد خداوند ، گواهى مى دهد . بنا بر اين ، سركشان ، هيچ گونه بهانه اى ندارند ؛ زيرا همو كه مردم را با روش هاى گونه گون ، هدايت مى كند ، شاهدِ معتبرِ بارگاه الهى نيز خواهد بود و سخن او در نزد خداوند ، پذيرفته است .

فازَ الفائزون بِولايتكم . ^۱ رستگاران ، به واسطه ولايت تو ، رستگار شدند .
آرى ! تحقّق حكومت پيشوايان معصوم عليهم السلام ، راه رسيدن به كاميابى است و در چنين حكومتى ، آرزوهاى مادّى و معنوى، رنگ حقيقت به خود مى گيرند و بركاتِ آسمان و زمين ، سرازير مى شوند و فقر و تنگ دستى ، از ميان خواهد رفت :
«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى ءَامَنُواْ وَاتَّقَوْاْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَـتٍ مِّنَ السَّمَآءِ وَالأَْرْضِ وَلَـكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَـهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ . ^۲ اگر مردمِ آبادى ها ، ايمان آورده ، تقوا پيشه كنند ، هر آينه ، بركت ها (نيكى ها و نعمت ها) را از آسمان و زمين ، بر آنان مى گشاييم ؛ ليكن [ پيام ها و نشانه هاى ما را ]دروغ شمردند . پس آنها را به سزاى آنچه مى كردند ، گرفتار ساختيم» .