۵۸۷.امام على عليه السلام: براى انتقام گرفتن و يارى دادن ، خداوند ، و براى حجّت آوردن و مناظره ، قرآن كافى است .

۵۸۸.امام على عليه السلام: سپس كتاب (قرآن) را بر او (پيامبر صلى اللَّه عليه و آله) فرو فرستاد و آن ، نورى است كه چراغ‏هايش خاموش نمى‏شود، و چراغى است كه شعله‏اش فرو نمى‏نشيند، و دريايى است كه به قعرش نمى‏توان رسيد، و راهى است كه پيمودنش ، به گم‏راهى نمى‏انجامد، و شعاعى است كه پرتو آن ، به تاريكى نمى‏گِرايد، و فرقانى [و سندى ]است كه برهانش ، بى‏فروغ نمى‏شود، و روشنگرى ( / بنايى) است كه اركانش ، ويران نمى‏شود، و داروى شفابخشى است كه بيم هيچ گونه بيمارى ، از آن نمى‏رود، و قدرتى است كه يارانش ، شكست نمى‏خورند، و حقّى است كه طرفدارانش ، تنها گذاشته نمى‏شوند .
قرآن، معدن ايمان و كانون آن است ، و چشمه‏سارِ دانش و درياهاى آن ، و باغ‏هاى عدالت و آبگيرهاى آن ، و پايه‏هاى اسلام و بناى آن ، و درّه‏هاى حق و دشت‏هاى آن . دريايى است كه هر چه از آن بر گيرند ، خالى نمى‏شود . چاه‏هايى است كه هر اندازه از آن بر كِشند ، خشك نمى‏گردد . آبشخورهايى است كه هر چه از آن بنوشند ، كاستى نمى‏گيرد. منزلگاه‏هايى است كه مسافران ، راه آنها را گم نمى‏كنند . نشانه‏هايى است كه از چشم رهپويان ، پوشيده نمى‏مانند . بلندى‏هايى است كه رهروان به قلّه‏هاى آن نمى‏رسند .
خداوند ، آن را برطرف كننده عطشِ عالمان ، بهار دل‏هاى (دين‏پژوهان) و مقصد راه‏هاى نيكان قرار داده است و دارويى كه با وجود آن ، هيچ دردى نمى‏مانَد، و نورى كه هيچ تاريكى‏اى با آن نيست ، و ريسمانى كه دستاويزش استوار است ، و دژى كه بلنداى آن ، نفوذناپذير است ، و مايه عزّت براى كسى كه از آن پيروى كند ، و مايه سلامت براى كسى كه به آن در آيد ، و راه‏نما براى كسى كه آن را راهبر خود قرار دهد ، و عذر براى كسى كه آن را بپذيرد ، و برهان براى كسى كه با آن سخن بگويد ، و گواه براى كسى كه با آن دادخواهى كند ، و مايه پيروزى براى كسى كه به آن احتجاج كند ، و نگه‏دارنده براى كسى كه به آن عمل كند ، و مَركب براى كسى كه آن را به كار وا دارد ، و نشانه براى كسى كه نشانه‏شناس باشد ، و زره براى كسى كه حِفاظ بر تن كند، و دانش براى كسى كه درك كند ، و حديث براى كسى كه روايت كند ، و حُكم براى كسى كه قضاوت نمايد .

۵۸۷.الإمام عليّ عليه السلام : كَفى‏ بِاللَّهِ مُنتَقِماً ونَصيراً ، وكَفى‏ بِالكِتابِ حَجيجاً وخَصيماً.^۱

۵۸۸.عنه عليه السلام : ثُمَّ أنزَلَ عَلَيهِ الكِتابَ نوراً لا تُطفَأُ مَصابيحُهُ ، وسِراجاً لا يَخبو تَوَقُّدُهُ ، وبَحراً لا يُدرَكُ قَعرُهُ ، ومِنهاجاً لا يُضِلُّ نَهجُهُ ، وشُعاعاً لا يُظلِمُ ضَوؤُهُ ، وفُرقاناً لا يُخمَدُ بُرهانُهُ ، وتِبياناً لا تُهدَمُ أركانُهُ ، وشِفاءً لا تُخشى أسقامُهُ ، وعِزّاً لا تُهزَمُ أنصارُهُ ، وحَقّاً لا تُخذَلُ أعوانُهُ.
فَهُوَ مَعدِنُ الإِيمانِ وبُحبوحَتُهُ ، ويَنابيعُ العِلمِ وبُحورُهُ ، ورِياضُ العَدلِ وغُدرانُهُ ، وأثافِيُ‏^۲ الإِسلامِ وبُنيانُهُ ، وأودِيَةُ الحَقِّ وغيطانُهُ‏^۳ ، وبَحرٌ لا يَنزِفُهُ المُستَنزِفونَ ، وعُيونٌ لا يُنضِبُهَا الماتِحونَ‏^۴ ، ومَناهِلُ لا يَغيضُهَا الوارِدونَ ، ومَنازِلُ لا يَضِلُّ نَهجَها المُسافِرونَ ، وأعلامٌ لا يَعمى‏ عَنهَا السّائِرونَ ، وآكامٌ‏^۵لا يَجوزُ عَنهَا القاصِدونَ.
جَعَلَهُ اللَّهُ رِيّاً لِعَطَشِ العُلَماءِ ، ورَبيعاً لِقُلوبِ الفُقَهاءِ ، ومَحاجَّ لِطُرُقِ الصُّلَحاءِ ، ودَواءً لَيسَ بَعدَهُ داءٌ ، ونوراً لَيسَ مَعَهُ ظُلمَةٌ ، وحَبلاً وَثيقاً عُروَتُهُ ، ومَعقِلاً مَنيعاً ذِروَتُهُ ، وعِزّاً لِمَن تَولّاهُ ، وسِلماً لِمَن دَخَلَهُ ، وهُدىً لِمَنِ ائتَمَّ بِهِ ، وعُذراً لِمَنِ انتَحَلَهُ ، وبُرهاناً لِمَن تَكَلَّمَ بِهِ ، وشاهِداً لِمَن خاصَمَ بِهِ ، وفَلجاً لِمَن حاجَّ بِهِ ، وحامِلاً لِمَن حَمَلَهُ ، ومَطِيَّةً لِمَن أعمَلَهُ ، وآيَةً لِمَن تَوَسَّمَ ، وجُنَّةً لِمَنِ استَلأَمَ ، وعِلماً لِمَن وَعى‏ ، وحَديثاً لِمَن رَوى‏ ، وحُكماً لِمَن قَضى‏.^۶