1.ملا محمد مازندرانى مى‏گويد : اين فرموده (از قرآن شفا بجوى) يعنى با خواندن آن ؛ به قصد شفا و يا بدون آن. مطلق آوردن كلمه قرآن ، نشان مى‏دهد كه هر آيه‏اى و هر سوره‏اى شفاست . در خصوص درمان برخى بيمارى‏ها ، روايت شده كه از آيه‏ها و سوره‏هايى خاص شفا طلبيده شود . سوره حمد براى شفاى همه بيمارى‏ها مفيد و تجربه شده است ؛ بخصوص اگر هفتاد بار تلاوت شود . خداوند عزيز جليل ، در توصيف قرآن فرموده است : (شفايى است براى آنچه در سينه‏هاست) عموميت اين آيه ، شامل همه بيمارى‏هايى است كه در سينه‏ها پديد مى‏آيد ، از درد و اندوه و غم و نادانى و جز اينها ، و دليلى بر اختصاص دادن شفا به شفاى از جهل وجود ندارد (شرح اصول الكافى : ج ۱۱ ص ۱۶) .

1.نهج البلاغة : الخطبة ۱۱۰ ، تحف العقول : ص ۱۵۰ ، غرر الحكم: ح ۲۵۴۳ .

2.الجَنان : رَوع القلب (المحيط في اللغة: ج ۶ ص ۴۰۹ «جن») .

3.المواعظ العدديّة: ص ۵۷ .

4.العدد القويّة: ص ۳۸ ح ۴۹ ، كشف الغمّة: ج ۲ ص ۱۹۹ ، بحار الأنوار: ج ۹۲ ص ۳۲ ح ۳۵ .

5.الصحيفة السجّاديّة: ص ۱۵۷ الدعاء ۴۲ .

6.الهُوَّة : الحُفرة (النهاية : ج ۵ ص ۲۸۵ «هوا») .

7.الصحيفة السجّاديّة: ص ۱۶۰ الدعاء ۴۲ ، مصباح المتهجّد : ص ۵۲۱ ح ۶۰۳ ، الإقبال : ج ۱ ص ۴۵۲ ، المصباح للكفعمي : ص ۶۱۹ .

8.يونس: ۵۷ .

9.الكافي: ج ۲ ص ۶۰۰ ح ۷ ، تفسير العيّاشي: ج ۲ ص ۱۲۴ ح ۲۷ كلاهما عن السكوني ، مكارم الأخلاق: ج ۲ ص ۲۱۲ ح ۲۵۳۵ عن الإمام الصادق عليه السلام وفيه «شكا إليه رجل» بدل «شكا رجل إلى‏ النبيّ صلى اللَّه عليه و آله» ، عدّة الداعي: ص ۲۷۴ ، بحار الأنوار: ج ۹۲ ص ۱۷۶ ح ۵ ؛ الدرّ المنثور: ج ۴ ص ۳۶۶ نقلاً عن ابن المنذر وابن مردويه عن أبي سعيد الخدري نحوه . قال مولى محمد صالح المازندرانى : قوله «استشف بالقرآن» أي بقراءته مطلقاً أو على قصد الشفاء . وإطلاق القرآن يقتضي أنّ كلّ آيةٍ وكلّ سورةٍ شفاءٌ . وقد روي الإستشفاء ببعض الآيات وبعض السور في خصوص بعض الأمراض . والحمد ، مجرّب للجميع خصوصاً بسبعين مرّةٍ . إنّ اللَّه - عزّوجلّ - يقول في وصف القرآن : (وشفاء لما في الصدور) . عمومه شامل لجميع الأمراض الصدرية من الأوجاع والأحزان والهموم والجهالات وغيرها ولا وجه لتخصيصها بالجهل (شرح اُصول الكافي : ج ۱۱ ص ۱۶) .