۱۴۱۵.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: بيشترين منافقان امّت من ، قاريان آن هستند.

۱۴۱۶.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: به زودى ، مردمانى از امّتم، در دين ، عالم مى‏شوند و قارى قرآن مى‏گردند و مى‏گويند: «به دربار فرمان‏روايان مى‏رويم و از دنياى آنها برخوردار مى‏شويم ؛ امّا دين خود را از آنان دور نگه مى‏داريم» ، در حالى كه اين ، شدنى نيست. همان گونه كه از خاربُن ، جز خار ، چيده نمى‏شود، از نزديكى به فرمان‏روايان نيز جز^۱گناه و آلودگى ]چيده نمى‏شود .

۱۴۱۷.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: لختى پيش، جبرئيل نزد من آمد و گفت: ما از خداييم و به سوى او باز مى‏گرديم . ^۲
گفتم: آرى! ما از خداييم و به سوى او باز مى‏گرديم. مگر چه شده است، اى جبرئيل؟
گفت: اندك زمانى پس از [رحلت‏] تو، امّتت به فتنه مى‏افتند.
گفتم: فتنه كفر ، يا فتنه گم‏راهى؟ گفت: هر دو ، اتّفاق خواهند افتاد.
گفتم: چگونه ممكن است ، در حالى كه كتاب خدا را در ميان ايشان بر جاى مى‏گذارم؟
گفت: با همين كتاب خدا به فتنه مى‏افتند، و اين از جانب فرمان‏روايان و قاريانشان رخ مى‏دهد . فرمان‏روايان ، مردم را از حقوقشان باز مى‏دارند و حقوق آنها را پايمال مى‏كنند و نمى‏دهند . در نتيجه، كشتار و آشوب ، در ميان مردم سر بر مى‏دارد . قاريان هم از خواسته‏هاى فرمان‏روايان ، پيروى مى‏كنند و در نتيجه، فرمان‏روايان ، آنان را به گم‏راهى مى‏كشانند و كوتاهى نمى‏كنند .

۱۴۱۸.مسند ابن حنبل - به نقل از خيثمه - : عمران بن حصين بر مردى گذشت كه براى عدّه‏اى قرآن مى‏خواند و در پايان ، از آنان چيزى مى‏خواست. عمران گفت: انّا للَّه و انا اليه راجعون . از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله شنيدم كه مى‏فرمايد: «هر كس قرآن مى‏خواند، با آن از خداوند - تبارك و تعالى - درخواست كند؛ چرا كه به زودى ، مردمانى مى‏آيند كه قرآن مى‏خوانند و با آن از مردم درخواست مى‏كنند» .

۱۴۱۵.عنه صلى اللَّه عليه و آله : أكثَرُ مُنافِقي اُمَّتي قُرّاؤُها .^۱

۱۴۱۶.عنه صلى اللَّه عليه و آله : إنَّ اُناساً مِن اُمَّتي سَيَتَفَقَّهونَ فِي الدّينِ ، ويَقرَؤونَ القُرآنَ ، ويَقولونَ : نَأتِي الاُمَراءَ فَنُصيبُ مِن دُنياهُم ونَعتِزَلُهُم بِدينِنا ولا يَكونُ ذلِكَ ، كَما لا يُجتَنى‏ مِنَ القَتادِ إلَّا الشَّوكُ ، كَذلِكَ لا يُجتَنى‏ مِن قُربِهِم إلّا^۲ .^۳

۱۴۱۷.عنه صلى اللَّه عليه و آله : أتاني جِبريلُ آنِفاً فَقالَ لي: إنّا للَّهِ‏ِ وإنّا إلَيهِ راجِعونَ ، فَقُلتُ: أجَل ، إنّا للَّهِ‏ِ وإنّا إلَيهِ راجِعونَ ، فَمِمَّ ذاكَ يا جِبريلُ؟ فَقالَ: إنَّ اُمَّتَكَ مُفتَتِنَةٌ بَعدَكَ بِقَليلٍ مِن دَهرٍ غَيرِ كَثيرٍ ، فَقُلتُ : فِتنَةَ كُفرٍ أو فِتنَةَ ضَلالَةٍ؟ فَقالَ: كُلٌّ سَيَكونُ ، فَقُلتُ: ومِن أينَ وأنَا تارِكٌ فيهِم كِتابَ اللَّهِ؟ قالَ: فَبِكِتابِ اللَّهِ يُفتَنونَ ، وذلِكَ مِن قِبَلِ اُمَرائِهِم وقُرّائِهِم ، يَمنَعُ النّاسَ الاُمَراءُ الحُقوقَ فَيَظلِمونَ حُقوقَهُم ولا يُعطونَها ، فَيَقتَتِلوا ويَفتَتِنوا ، ويَتَّبِعُ القُرّاءُ أهواءَ الاُمَراءِ ، فَيَمُدّونَهُم فِي الغَيِّ ثُمَّ لا يُقصِرونَ .^۴

۱۴۱۸.مسند ابن حنبل عن خيثمة ، عن عمران بن حصين : مَرَّ بِرَجُلٍ وهُوَ يَقرَأُ عَلى‏ قَومٍ ، فَلَمّا فَرَغَ سَأَلَ .
فَقالَ عِمرانُ: إنّا للَّهِ‏ِ وإنّا إلَيهِ راجِعونَ ، إنّي سَمِعتُ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله يَقولُ: مَن قَرَأَ القُرآنَ فَليَسأَلِ اللَّهَ تَبارَكَ وتَعالى‏ بِهِ ؛ فَإِنَّهُ سَيَجي‏ءُ قَومٌ يَقرَؤونَ القُرآنَ يَسأَلونَ النّاسَ بِهِ .^۵