۱۲۲۳.الكافى: امام صادق عليه السلام هنگام خواندن كتاب خداوند عزّ وجلّ، اين دعا را مىخواند: «بار خدايا، اى پروردگار ما! تو را ستايش، كه تو در قدرت و سلطنت استوار ، يگانهاى. تو را ستايش ، كه تو در عزّت و كبريا ، برترينى و بر فراز آسمانها و عرش بزرگى . اى پروردگار ما ! تو را ستايش ، كه تو در علم خويش ، خودكفايى، و هر صاحب علمى ، به تو نيازمند است. اى پروردگار ما! تو را ستايش ، اى فرو فرستنده آيات و قرآن بزرگ ! اى پروردگار ما! تو را ستايش ، از بهر آن كه حكمت و قرآن بزرگ و روشن را به ما آموختى.
خدايا ! پيش از آن كه ما به آموختن آن رغبت نشان دهيم، تو آن را به ما آموختى، و پيش از آن كه به سودمندى آن رغبت نماييم، آن را به ما ارزانى داشتى . بار خدايا! حال كه چنين بندهنوازى و فضل و بخششى و لطف و محبّتى به ما كردى و بر ما بى آن كه ما را در اين كار ، حركت و چارهگرى و قدرتى باشد، منّت نهادى - بار خدايا - ، خوش تلاوت كردن آن و حفظ نمودن آياتش را، و ايمان داشتن به متشابهاتش ، و عمل كردن به محكماتش را نيز محبوبِ ما گردان، و وسيله تأويل آن را، و راهنمايى و تدبيرش را ، و بينايى با نور آن را به ما عنايت فرما.
خدايا ! همچنان كه آن را شفايى براى دوستانت، و مايه بدبختىِ دشمنانت، و سبب كورىِ نافرمانانت، و روشنايى براى فرمانبردارانت فرو فرستادى - بار خدايا - ، آن را براى ما دژى در برابر عذابت، و نگهدارنده از خشمت، و جلوگير از نافرمانىات ، و مصون دارنده از ناخشنودىات، و راهنما به طاعتت قرار بده ، و نيز نورى براى آن روزى كه تو را ديدار مىكنيم تا در ميان خلقَت ، از آن نور بهره گيريم، و به وسيله آن، از صراط تو بگذريم، و به بهشتت راه يابيم.
خدايا! به تو پناه مىبريم از بدبختى در حمل آن، و بى توجّهى در به كار بستن آن، و انحراف از فرمان آن، و تجاوز از راه آن، و كوتاهى نمودن در حقّ آن.
خدايا! سنگينى آن را از ما بردار، و ما را مستوجب پاداش آن گردان، و سپاسگزارى از آن را به ما الهام فرما، و چنانمان قرار ده كه از آن ، نگهبانى و محافظت كنيم.
خدايا! ما را چنان قرار ده كه از حلال آن ، پيروى كنيم ، و از حرامش دورى نماييم، و حدود آن را برپا داريم، و فرايض آن را به جا آوريم.
خدايا! شيرينى تلاوت آن را، و كوشايى در پرداختن به آن را، و ترس در هنگام خواندن آن را، و قدرت به كار بستن آن در هر لحظه از شب و روز را روزىِ ما گردان.
خدايا! ما را از خواب به اندك آن ، كفايت كن، و در ساعت [مخصوص ]شب ، از خوابِ خفتگان بيدارمان كن، و در اوقاتى كه دعا مستجاب مىشود ، ما را از چرت ، بيدار گردان.
خدايا! براى دلهاى ما در برابر شگفتىهاى بىپايان آن (قرآن) ، تيزفهمى ، و در هنگام تكرار كردنش لذّت، و در وقت بازخوانىاش عبرت آموختن، و هنگام درك كردنش سودى آشكار ، قرار ده .
خدايا! به تو پناه مىبريم از نفوذ نكردن قرآن در دلهاى ما، و از اين كه آن را بالش خواب خود سازيم،۱ و پشت سرمان افكنيم، و پناه مىبريم به تو از اين كه دلهايمان در برابر اندرزهايى كه به ما دادى ، سخت باشد [و آنها را نپذيرند].
خدايا! ما را از آيات گوناگون آن ، بهرهمند ساز، و به مَثَلهايى كه در آن آوردهاى ، متذكّر گردان، و به بركت تأويل آن ، بدىها را از ما بزداى، و پاداش نيكىهاى ما را دو چندان ساز ، و به پاداش آن ، درجات ما را بالا ببر، و پس از مردن ، آن را مايه شادمانى ما قرار ده.
خدايا! قرآن را براى ما توشهاى قرار ده كه در هنگام ايستادن در برابرت [در قيامت] ، بِدان ما را نيرو بخشى، و راهى روشن قرار ده كه از آن به سوى تو آييم، و دانشى سودمند كه به وسيله آن ، نعمتهاى تو را سپاس گزاريم، و خشوع راستينى كه به وسيله آن ، نامهاى تو را به پاكى بستاييم؛ زيرا تو آن را حجّتى بر ما قرار دادى كه به وسيله آن ، بهانه را از ما گرفتى، و با فرستادن آن ، محبّتى به ما نمودى كه زبان ما از گزاردن سپاس آن ، ناتوان است.
خدايا! آن را براى ما سرپرستى قرار ده كه از لغزش ، نگاهمان دارد، و راهنمايى كه به كار نيك ، هدايتمان كند، و معاون و هدايتگرى كه از منحرف شدن ، بازمان دارد، و دستيارى كه در خستگى ، نيرويمان بخشد، تا اين كه ما را به بهترين آرزويمان برساند.
بار خدايا! آن را براى ما شفيعى در روز ديدار (قيامت) ، و سلاحى در روز ارتقا [ ى درجات]، و وكيل مدافعى در روز داورى، و نورى در روز تاريكى قرار ده ؛ روزى كه نه زمينى است و نه آسمانى ؛ روزى كه هر كوشندهاى پاداش كوشش خود را دريافت مىكند .
خدايا! آن را براى ما وسيله سيرابى در روز تشنگى قرار ده و نيز مايه رهايى در روز پاداش از آتش سوزانى كه به هر كس در آن سوزد و به شعلهاش گرفتار آيد ، رحم نمىكند .
خدايا! آن را براى ما بُرهانى در ملأ عام، در آن روز كه اهل آسمانها و زمين گرد مىآيند، قرار ده.
خدايا! منزلگاههاى شهيدان ، و زندگى نيكبختان، و همرَهى با پيامبران را روزىِ ما كن . به راستى كه تو شنواى دعايى.
