۱۱۲۱.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: كسى كه قرآن را [در سينه خود] گِرد آورده، شايسته است كه در برابر كسى كه با او نادانى مى‏كند ، نادانى ننمايد و بر كسى كه بر او خشم مى‏گيرد، خشم نگيرد و با كسى كه [نسبت به او] تندى مى‏كند ، تندى ننمايد ؛ بلكه به خاطر بزرگداشت قرآن [ -ى كه در سينه دارد] ، ببخشد و گذشت كند و بيامرزد و بردبارى ورزد.

۱۱۲۲.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: به زودى ، مردمانى از امّتم ، آگاه در دين و قارى قرآن مى‏شوند، و مى‏گويند: نزد فرمان‏روايان مى‏رويم و از دنياى آنها بهره‏مند مى‏شويم و دينمان را از آنان ، بر كنار مى‏داريم؛ امّا اين ، شدنى نيست . همان گونه كه از گَوَن ، جز خار نمى‏توان چيد ، از نزديك شدن به آنها نيز جز گناه ، چيده نمى‏شود.

۱۱۲۳.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله: پس از من، مردمانى از امّتم خواهند آمد كه قارى قرآن و آگاه در دين اند . شيطان ، نزد ايشان مى‏رود و مى‏گويد: «كاش نزد سلطان برويد تا دنياى شما را آباد كند و دينتان را از [گزند] او ، دور نگه داريد!» ؛ امّا چنين چيزى ، شدنى نيست و همچنان كه از گَوَن ، جز خار نمى‏توان چيد، از نزديك شدن به آنها نيز ثمرى جز خطا ، چيده نمى‏شود.

۱۱۲۱.عنه صلى اللَّه عليه و آله : مَن جَمَعَ القُرآنَ فَنَولُهُ‏^۱ : لا يَجهَلُ مَعَ مَن يَجهَلُ عَلَيهِ ، ولا يَغضِبُ فيمَن يَغضِبُ عَلَيهِ ، ولا يَحِدُّ فيمَن يَحِدُّ ، ولكِنَّهُ يَعفو ويَصفَحُ ويَغفِرُ ويَحلُمُ لِتَعظيمِ القُرآنِ .^۲

۱۱۲۲.عنه صلى اللَّه عليه و آله : إنَّ اُناساً مِن اُمَّتي سَيَتَفَقَّهونَ فِي الدّينِ ويَقرَؤونَ القُرآنَ ، ويَقولونَ: نَأتِي الاُمَراءَ فَنُصيبُ مِن دُنياهُم ونَعتَزِلُهُم بِدينِنا ، ولا يَكونُ ذلِكَ ، كَما لا يُجتَنى‏ مِنَ القَتادِ إلَّا الشَّوكُ ، كَذلِكَ لا يُجتَنى‏ مِن قُربِهِم إلّا^۳ .^۴

۱۱۲۳.عنه صلى اللَّه عليه و آله : سَيَكونُ قَومٌ بَعدي مِن اُمَّتي يَقرَؤُونَ القُرآنَ ويَتَفَقَّهونَ فِي الدّينِ ، يَأتيهِمُ الشَّيطانُ فَيَقولُ: لَو أتيتُمُ السُّلطانَ فَأصلَحَ مِن دُنياكُم وَاعتَزَلتُموهُ بِدينِكُم ، ولا يَكونُ ذلِكَ كَما لا يُجتَنى‏ مِنَ القَتادِ إلَّا الشَّوكُ ، كَذلِكَ لا يُجتَنى‏ مِن قُربِهِم إلَّا الخَطايا .^۵