۱۵۰۱.امام على عليه السلام: علم قرآن را كسى نمىداند چيست ، مگر آن كه مزهاش را چشيده باشد، و به واسطه آن علم، نادانىاش به دانايى بدل گشته، و كورىاش به بينايى، و كرىاش به شنوايى، و به آنچه گذشته علم يافته، و به واسطه آن زنده شده باشد ، پس از اين كه مرده بود... . پس، آن را فقط نزد اهلش بجوييد ؛ زيرا فقط ايشان اند آن نورى كه بايد از آن روشنايى گرفت و پيشوايانى كه بايد به آنان اقتدا كرد ، و ايشان [مايه ]زندگىِ علم و مرگ نادانى اند . آنان اند كه داورىشان، از دانش آنان خبر مىدهد ، و سكوتشان از سخنشان، و برونشان از درونشان. با دين ، مخالفت نمىورزند و در آن، اختلاف نمىكنند.
۱۵۰۲.تهذيب الأحكام - به نقل از عبيده سلمانى - : شنيدم كه امام على عليه السلام مىفرمايد : «اى مردم! از خدا بترسيد و براى مردم فتوايى ندهيد كه نمىدانيد؛ چرا كه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله گاه ، سخنى فرموده و سپس از آن به سخنى ديگر باز گشته۱و گاه ، سخنى فرموده كه هر كس آن را در غير موضعش بگذارد ، بر او دروغ بسته است» .
عبيده و علقمه و اسود و عدّهاى ديگر برخاستند و گفتند: اى امير مؤمنان! پس با آنچه در باره [تفسير ]قرآن براى ما [از صحابه و ديگران] روايت شده است، چه كنيم؟
فرمود: «بايد در باره آنها از عالمان خاندان محمّد صلى اللَّه عليه و آله سؤال شود» .
۱۵۰۳.امام على عليه السلام: خداوند بزرگ و بلندمرتبه ، ما را پاك و معصوم ساخته، و گواه بر بندگانش و حجّت در زمينش قرار داده، و ما را با قرآن و قرآن را با ما قرين كرده است ، به طورى كه نه ما از آن جدا مىشويم و نه قرآن از ما جدا مىشود .
۱۵۰۴.امام على عليه السلام: اولياى خدا ، آنان اند كه به باطن دنيا مىنگرند ، آن گاه كه ديگر مردمان ، به ظاهرش چشم دارند ... . كتاب [خدا] به واسطه آنان دانسته مىشود و آنان به واسطه آن ، دانايند . كتاب به واسطه آنان پا بر جاست و آنان به آن بر پايند.۲