۱۶۲۷.امام باقر عليه السلام - در مورد اين سخن خداى متعال : (اى ابليس! چه چيزى تو را باز داشت كه در برابر آنچه با دو دستم آفريدم، سجده كنى؟) - : دست ، در سخن عرب ، به معناى نيرو و نعمت است . [خدا ]فرمود : (و بنده ما داوودِ داراى دست‏ها را ياد كن) و فرمود : (و آسمان را با دست‏ها[يمان ]برافراشتيم) ، يعنى با نيرو ، و فرمود : (و ايشان را به روحى از نزد خويش ، تأييد كرده است) ، يعنى آنان را نيرومند گردانيده است ، و گفته مى‏شود : «فلانى نزد من ، دستان زيادى دارد» ، يعنى فزون‏بخشى‏ها و نيكى دارد و [گفته مى‏شود :] «فلانى نزد من ، دست تابانى دارد» ، يعنى نعمت دارد .

۱۶۲۷.الإمام الباقر عليه السلام - في قَولِهِ عزّ وجلّ : (يَإِبْلِيسُ مَا مَنَعَكَ أَن تَسْجُدَ لِمَا خَلَقْتُ بِيَدَىَّ)^۱- : اليَدُ في كلامِ العَربِ القُوَّةُ وَالنِّعمَةُ ؛ قالَ : (وَ اذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُدَ ذَا الْأَيْدِ)^۲ وقالَ : (وَ السَّمَاءَ بَنَيْنَهَا بِأَيْيْدٍ)^۳ أي بِقُوَّةٍ ، وقالَ : (وَ أَيَّدَهُم بِرُوحٍ مِّنْهُ)^۴ أي قَوّاهُم ، ويُقالُ : لِفُلانٍ عِندي أيادي كَثيرةٌ ؛ أي فَواضِلُ وإحسانٌ ، ولَهُ عِندي يَدٌ بَيضاءُ ؛ أي نِعمَةٌ .^۵