۱۵۶۷.الكافى - به نقل از حلبى - : از امام صادق عليه السلام در باره «رشته سپيد بامداد، از رشته سياه [شب]» پرسيدم. فرمود: «روشنى روز از تاريكى شب».
۱۵۶۸.امام صادق عليه السلام - در باره اين سخن خداوند : (و نمازت را به جهر مخوان و آن را با تَخافُت [هم ]مخوان) - : منظور از «جَهر به نماز»، بلند كردن صدا، و منظور از «تَخافُت»، آهسته صحبت كردنى است كه گوشَت نشنود . [نمازت را ]ميان اين دو بخوان.
۱۵۶۹.امام صادق عليه السلام - در باره اين سخن خداوند: (و نمازت را به جهر مخوان و آن را با تَخافُت [هم ]مخوان) - : زياد بلند كردن صدا، و آن قدر آهسته صحبت كردن است كه گوش خودت هم نشنود.
۱۵۷۰.امام باقر عليه السلام - در باره اين سخن خداوند: (و نمازت را به جهر مخوان و آن را با تَخافُت [هم ]مخوان) - : اِجهار، بلند كردن صداست، به گونهاى كه افرادِ دوردست هم بشنوند، و اِخفات، آهسته كردن آن، به گونهاى كه فرد نزديك تو هم - جز صدايى نامفهوم - نشنود.
۱۵۷۱.تهذيب الأحكام - به نقل از زُراره - : به امام صادق عليه السلام گفتم: خداوند در اين آيه: (از تو در باره انفال مىپرسند . بگو: انفاق براى خدا و پيامبر اوست). چه مىفرمايد؟
فرمود: «انفال براى خدا و پيامبر خداست . انفال، سرزمينهايى اند كه صاحبان آنها بدون تاخت و تاز و لشكركشى، ترك وطن كردهاند . اين اموال بازمانده، براى خدا و پيامبر هستند».