۱۸۳۲.المغازى ـ در يادكرد از ماجراى حديبيه ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله بُسر بن سفيان را از ذو الحُلَيفه فرا خواند و او را به عنوان جاسوس خود فرستاد و فرمود: «به قريش خبر رسيده كه من آهنگ عمره دارم. اخبار ايشان را برايم به دست آور و سپس به ديدن من بيا و آنها را بگو».^۱

۱۸۳۳. المغازى ـ در يادكرد از جنگ خندق ـ: خوّات بن جُبَير مى‌گويد: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله مرا از ميان كسانى كه به گرد خندق بوديم، فرا خواند و فرمود: «به سوى بنى قريظه برو و دقّت كن آيا جايى براى غافلگيرى و يا جاى خالى و نقطه ضعفى مى‌بينى يا نه و باخبرم كن». من، هنگام غروب خورشيد از نزد پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله بيرون آمدم و از شكاف كوه كه پايين آمدم، خورشيد غروب كرده بود.^۲

۱۸۳۴. صحيح مسلم ـ به نقل از اَنَس ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله بُسَيسه را به جاسوسى فرستاد تا ببيند كاروان ابو سفيان چه مى‌كند. او آمد، در حالى كه در خانه جز من و پيامبر خدا، هيچ كس ديگرى نبود.^۳

۵ / ۳

يارى گرفتن از ستون پنجم در جنگ

۱۸۳۵. السيرة النبويّة، ابن هشام: نعيم بن مسعود... به حضور پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله رسيد و گفت: اى پيامبر خدا ! من مسلمان شده‌ام و قوم من از اسلام آوردنم خبر ندارند. بنا بر اين، هر مأموريتى كه مى‌خواهيد، به من وا گذاريد. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «تو در ميان ما يك تن بيش نيستى. پس به ميان دشمن برو و هر تعداد را كه توانستى، از جنگ با ما منصرف كن [و اتّحاد احزاب شركت كننده در جنگ خندق را به هم بزن]كه جنگ يعنى نيرنگ».

به دست آوردند و به نزد پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله باز گشتند.^۱

۱۸۳۰. السيرة النبويّة، ابن هشام ـ در يادكرد از نيروهاى اعزامى به فرماندهى عبداللّه‌ بن جحش ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله عبد اللّه‌ بن جحش بن رئاب اسدى را در ماه رجب، پس از بازگشت از جنگ بدر، روانه كرد و همراه او هشت گروه از مهاجران را بى آن كه يك تن از انصار ميان آنان باشد، فرستاد و نامه‌اى برايش نوشت و به او فرمان داد كه تا دو روز راه نرفته، در آن ننگرد و سپس در آن بنگرد و به آنچه در آن فرمان يافته است، عمل كند و هيچ يك از يارانش را مجبور [به حركت]نكند.... هنگامى كه عبد اللّه‌ بن جحش، دو روز راه رفت، نامه را گشود و در آن ديد كه نوشته شده است: «چون اين نوشته‌ام را نگريستى، برو تا در نخله، جايى ميان مكّه و طائف، فرود بيايى و آن جا مراقب قريش باش و اخبارشان را به اطّلاع ما برسان».
هنگامى كه عبد اللّه‌ بن جحش به نوشته نگريست، گفت: چشم ! اطاعت مى‌شود.^۲

۱۸۳۱. الثقات، ابن حبّان ـ در گزارشى ديگر از نامه پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله به عبد اللّه‌ بن جحش ـ: برو تا به نام خدا در نخله فرود بيايى و هيچ يك از يارانت را به حركت با خودت مجبور مكن و با كسانى كه از تو پيروى مى‌كنند، برو تا آن كه در دل نخله فرود بيايى و كاروان قريش را در آن جا بپايى.^۳