۴ / ۸

اهمّيت دادن به نماز

قرآن

«و هنگامى كه ميان آنها [در ميدان جنگ] برايشان نماز را بر پا مى‌دارى، بايد دسته‌اى از آنها با تو [به نماز] بر خيزند، و سلاح‌هايشان را با خود بر گيرند و هنگامى كه سجده كردند [و نماز را به پايان رساندند]، بايد به پشتِ سرِ شما [به ميدان نبرد] بروند و آن دسته ديگر كه نماز نخوانده‌اند [و مشغول پيكار بوده‌اند]، بيايند و با تو نماز بخوانند. آنها بايد آمادگى خود را حفظ كنند و سلاح‌هايشان را [در حال نماز] با خود برداشته باشند، كه كافران آرزو دارند شما از سلاح‌ها و بار و بنه خود، غافل شويد و يك‌باره بر شما بتازند. و اگر از باران ناراحتيد و يا بيمار [و مجروح] هستيد، گناهى بر شما نيست كه سلاح‌هاى خود را بر زمين بگذاريد؛ ولى آمادگى خود را حفظ كنيد. خداوند، عذاب خوار كننده‌اى براى كافران فراهم ساخته است».^۱

حديث

۱۷۹۶. المغازى ـ به نقل از ابن عبّاس ـ: وقت نماز ظهر كه رسيد، بلال اذان و اقامه گفت و پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله رو به قبله ايستاد و مردم هم پشت سر ايشان صف كشيدند و پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله ركوع و سجود را با

۴ / ۶

يارى ضعيفان

۱۷۹۴. مكارم الأخلاق ـ به نقل از جابر، در حديثى كه برخى آداب پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله را در [حركت به سوى] جنگ ياد مى‌كند ـ: و پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله در عقب مردم مى‌آمد تا ضعيفان را پيش براند و [گاه] بر پشت خود بنشاند و برايشان دعا كند.^۱

۴ / ۷

هميارى و همسانى با لشكر

۱۷۹۵. المعجم الأوسط ـ به نقل از جابر ـ: هنگامى كه پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله خندق را حفر كرد، گرسنگى طاقت‌فرسايى به مسلمانان رسيد، تا آن جا كه پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله و يارانش از شدّت گرسنگى، به شكم‌هايشان سنگ بستند. من بز ماده‌اى را ذبح كردم و به خانواده‌ام فرمان دادم چيزى از جويى را كه داشتند، نان كنند و بز را بپزند. آن گاه پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله را از كارى كه كرده بودم، باخبر كردم. فرمود: «برو و هر چه دارى، آماده كن تا نزد تو بيايم».
من رفتم و آنچه را داشتيم، آماده كردم و پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله و همه لشكر آمدند. گفتم: اى پيامبر خدا ! آن تنها يك بز ماده است كه براى تو و تنى چند از يارانت گذاشته بودم !
پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «كاسه‌اى بياور». كاسه‌اى برايش بردم. سپس فرمود: «نان و خورش را در آن بريز». آن گاه براى بركت يافتن آن، دعا كرد و سپس گفت: «به نام خدا» و پس از آن فرمود: «ده مرد را به درون بياور». من چنين كردم. چون خوردند و سير شدند، بيرون رفتند و ده تن ديگر به درون آوردم، تا آن كه غذا به همه لشكر رسيد و هنوز دست‌نخورده مى‌نمود.^۲