اسب‌سواران شنيد. پس اسب خود را در پى دشمن سوار شد و از اصحاب، نخستين كسى كه به ايشان رسيد، ابو قتاده بود كه بر اسب خود سوار بود. زير پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله زينى بود كه دو سوى آن، ليف خرما بود و در آن، سرخوشى و زياده‌روىِ نابه‌جا نبود.^۱

۱ / ۱۰

نكته‌هاى ارزشمند نوشته بر شمشير پيامبر صلّی الله علیه و آله

۱۷۳۸. امام على عليه‌السلام: در دسته يكى از شمشيرهاى پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نوشته‌اى در سه سطر بود: «با كسى كه از تو گسسته است، بپيوند، و حق را بگو، حتّى اگر به زيان تو باشد، و به كسى كه به تو بدى كرده است، احسان كن».^۲

۱۷۳۹. الكافى ـ به نقل از ابراهيم صيقل ـ: امام صادق عليه‌السلام به من فرمود: «در حلقه [دسته]شمشير پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نوشته‌اى بود كه در آن، اين جمله‌ها بود: "به نام خداوند مهرگستر مهربان. سركش‌ترينِ مردم بر خداى عز و جل روز قيامت، كسى است كه كسى را بكشد كه كسى را نكشته است و كسى را بزند كه او را نزده است ؛ و كسى است كه غير مالك پيشين خود را مولا بگيرد، كه چنين كسى به آنچه خداوند بر محمّد فرو فرستاده، كفر ورزيده است و هر كس تبهكارى كند يا تبهكارى را پناه دهد، خداوند عز و جل روز قيامت، توبه و تاوانى از او نمى‌پذيرد"».
سپس به من فرمود: «آيا مى‌دانى مقصود از پذيرش ولايت كسانى كه مولاى او نيستند، چيست ؟».
گفتم: مقصود چيست ؟

۱ / ۷

ويژگى نيزه‌ها و كمان پيامبر صلّی الله علیه و آله

۱۷۳۵. تاريخ الطبرى ـ به نقل از مروان بن ابى سعيد بن معلّى ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله از سلاح‌ها[ى يهوديان بنى قينقاع] به سه سرنيزه و سه كمان دست يافت كه نام كمان‌ها چنين بود: كمان روحاء، كمان شَوحَط كه بيضاء ناميده مى‌شد، و كمان صفراء كه صفراى نَبع ناميده مى‌شد.^۱

۱ / ۸

ويژگى مَركب پيامبر صلّی الله علیه و آله

۱۷۳۶. تاريخ الطبرى ـ به نقل از يحيى بن سهل بن ابى حَثمه ـ: نخستين اسبى كه پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله مالك شد، اسبى بود كه آن را در مدينه از مردى از قبيله بنى فزاره به ده اوقيه خريد. نام اسب نزد عرب‌ها، ضَرس (بدخو) بود كه پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آن را سَكب (روان) ناميد و در اُحُد، براى نخستين بار، سوار بر آن جنگيد كه تنها اسب مسلمانان در آن روز، همان و اسبى ديگر از آنِ ابو بُردة بن نيار، به نام مُلاوِح بود.^۲

۱ / ۹

ويژگى زين مَركب پيامبر صلّی الله علیه و آله

۱۷۳۷. امام صادق عليه‌السلام: مشركان به حيواناتِ مدينه كه در چرا رها بودند، شبيخون زدند. كسى در مدينه فرياد كرد: «بيا كه حالا وقت توست!».^۳ پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آن [فريادخواهى] را در ميان