۱۶۹۴. تنبيه الخواطر: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله... هنگامى كه آزار و ضربات قريش فراوان شد، فرمود: «خدايا! قومم را بيامرز، كه آنها نادان اند». از اين رو خداى متعال فرمود: «و تو بر خويى بزرگ هستى»^۱.^۲

۷ / ۱۱

خوددارى از نفرين كردن براى شمارى از دشمنان

۱۶۹۵. صحيح البخارى ـ به نقل از عروه ـ: عايشه همسر پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله [براى من] گفت كه به پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله گفته است: آيا روزى سخت‌تر از روز اُحُد بر تو گذشته است ؟
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «من از قوم تو، چه بلاها كه كشيدم، و سخت‌ترين چيزى كه از آنها ديدم، روز عقبه بود، هنگامى كه [دعوت] خود را بر فرزند عبد ياليل بن عبد كُلال عرضه كردم [تا پشتيبانى آنها را به دست آورم]! ولى او نپذيرفت و من اندوهگين از همان رو به رويم رفتم و به حال نيامدم، مگر در منطقه قرن الثعالب.^۳ سرم را بلند كردم، ديدم ابرى بر من سايه انداخته است. نگريستم، جبرئيل در آن بود كه مرا ندا داد: "خداوند، سخن قومت را در باره تو و پاسخ ردّشان را به تو شنيد و خداوند، فرشته كوه‌ها را به سوى تو فرستاده است تا هر چه بخواهى، به او فرمان بدهى".
پس فرشته كوه‌ها مرا ندا داد و به من سلام كرد و سپس گفت: اى محمّد ! آن به اختيار

۱۶۹۱. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله: در روز رستاخيز، هر پيمان‌شكنى، پرچمى دارد كه با آن، شناخته مى‌شود.^۱

۱۶۹۲. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله: در روز قيامت، آن گاه كه خداوند، همه خلايق را گِرد مى‌آورد، براى هر پيمان‌شكنى، پرچمى برافراشته مى‌گردد و گفته مى‌شود: «اين، پيمان‌شكنىِ فلان پسر بَهمان است».^۲

۷ / ۱۰

دعا براى دشمنان نادان

۱۶۹۳. المعجم الكبير ـ به نقل از سهل بن سعد ـ: زمانى كه دندان‌هاى ميانى پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله شكست و چهره ايشان مجروح گشت و كلاه‌خود ايشان شكافت، من خود، شاهد بودم و مى‌دانم چه كسى خون از چهره‌اش مى‌شست و چه كسى آب برايش مى‌آورد و نيز بر زخمش چه نهادند تا خون، بند آمد. فاطمه دختر محمّد پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله، خون از چهره‌اش مى‌شست و على عليه‌السلام در سپرى برايش آب مى‌آورد. چون فاطمه عليهاالسلام خون از چهره پدرش شست، حصيرى را آتش زد و خاكستر كه شد، مقدارى از آن خاكستر را برداشت و بر صورت ايشان نهاد و خون، بند آمد.
سپس [پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله] در آن روز فرمود: «خشم خداوند، بر قومى كه صورت پيامبر خدا را مجروح ساختند، سخت شد». سپس لختى درنگ كرد و آن گاه گفت: «بار خدايا ! قوم مرا بيامرز، كه آنان نادان اند».^۳