۹ / ۵

پناه بردن به خدا

قرآن

«و بگو: پروردگارا ! از [وسوسه‌ها و]فشارهاى شياطين، به تو پناه مى‌برم * و [نيز] از اين كه آنان نزد من حاضر شوند ـ اى پروردگار من ـ به تو پناه مى‌برم».^۱

«بگو: پناه مى‌برم به پروردگار سپيده * از شرّ آنچه آفريده است».^۲

«بگو: پناه مى‌برم به پروردگار مردم * به فرمان‌رواى مردم * به معبود مردم * از شرّ وسوسه‌گر پنهانكار».^۳

حديث

۱۴۲۴. امام صادق عليه‌السلام: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هر روز، از شش خصلت به خدا پناه مى‌برد ؛ از: شك و شرك و تعصّب و خشم و ستم و حسادت.^۴

۱۴۲۵. سنن النسائى ـ به نقل از ابو هريره ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله مى‌گفت: «خدايا! به تو پناه مى‌برم از دانشى كه سود نبخشد، از دلى كه خاشع نگردد، از جانى كه سير [و قانع]نشود و از دعايى كه شنيده نشود».^۵

۱۴۲۶. المعجم الكبير ـ به نقل از ابو اُمامه ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله از مرگ ناگهانى، به خدا پناه مى‌بُرد و خوش داشت

حديث

۱۴۲۱. مجمع البيان ـ به نقل از اُمّ سلمه ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله در اواخر عمرش، بر نمى‌خاست و نمى‌نشست و نمى‌آمد و نمى‌رفت، جز آن كه مى‌گفت: «خدا را تسبيح و حمد مى‌گويم. از او آمرزش مى‌خواهم و به سوى او باز مى‌گردم». علّت آن را پرسيديم. فرمود: «به آن، فرمان يافته‌ام» و آن گاه [سوره] «إِذَا جَآءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ»را قرائت نمود.^۱

۱۴۲۲. الكافى ـ به نقل از احمد بن حسن ميثمى، در حديثى كه سند آن را به پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله مى‌رساند ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هر گاه سفره برايش پهن مى‌شد، مى‌گفت: «منزّهى تو ـ اى خداوند ـ و چه نيكو ما را مى‌آزمايى ! منزّهى تو و چه بسيار به ما عطا مى‌كنى ! منزّهى تو و چه بسيار ما را عافيت مى‌بخشى ! بار خدايا ! به [روزىِ] ما و مردان و زنان فقير باايمان و مسلمان، گشايش ده».^۲

۱۴۲۳. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله: منزّه است خدا، در علمش تا نهايت خشنودى‌اش! منزّه است خدا، پس از علمش او تا نهايت خشنودى‌اش! منزّه است خدا، با علمش، تا نهايت خشنودى‌اش ! و سپاس، خداى را با همه سپاس‌هايش بر همه نعمت‌هايش. پاكا خدا و سپاس، او را به منتهاى رضايتش در علمش ! و خدا بزرگ‌تر است و حقّ اوست كه چنين باشد... و پاكا خدا، چندان كه جز او، شمار آن را نداند، پيش از هر كس، و همراه با هر كس، و پس از هر كس !^۳