فصل نهم: سيره پيامبر صلّی الله علیه و آله در ياد كردن خدا

۹ / ۱

فراوانى ياد كردن از خدا

قرآن

«و خدايت را فراوان ياد كن و او را شامگاه و پگاه، تسبيح بگو».^۱

«و تو در روز، تلاش مستمر و طولانى خواهى داشت * و نام پروردگارت را [به دل و زبان] ياد كن و تنها به او دل ببند [و از همه چيز ببر]».^۲

حديث

۱۴۱۲. سنن النسائى ـ به نقل از عبد اللّه‌ بن ابى اوفى ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فراوان ذكر مى‌گفت.^۳

۱۴۱۳. صحيح البخارى ـ به نقل از عايشه ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله در هر حال، به ياد خداى متعال بود.^۴

۱۴۱۴. كنز العمّال ـ به نقل از ابن مسعود ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله ميان نمازگزاران كه بود، از همه بيشتر نماز مى‌خواند و ميان ذكرگويان كه بود، از همه بيشتر ذكر مى‌گفت.^۵

۸ / ۲۲

دعاى پيامبر صلّی الله علیه و آله هنگام خروج از خانه‌اش

۱۴۱۰. سنن الترمذى ـ به نقل از اُمّ سلمه ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هر گاه از اتاقش خارج مى‌شد، مى‌گفت: «به نام خدا. بر خدا توكّل كردم. بار خدايا ! به تو پناه مى‌بريم از اين كه بلغزيم يا گم‌راه شويم، ستم كنيم يا بر ما ستم شود، و نادانى كنيم يا در باره ما نادانى شود».^۱

۸ / ۲۳

دعاى پيامبر صلّی الله علیه و آله چون مشكلى برايش پيش مى‌آمد

۱۴۱۱. السنن الكبرى، نسايى ـ به نقل از ابن عبّاس ـ: هر گاه مشكلى براى پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله پيش مى‌آمد، مى‌گفت: «معبودى جز خداى بردبار بزرگ نيست. معبودى جز خدا صاحب عرش بزرگ نيست. معبودى جز خدا صاحب عرش ارجمند نيست. معبودى جز خدا نيست ؛ صاحب آسمان‌ها و زمين، و صاحب عرش بزرگ» و سپس دعا مى‌كرد.^۲