۷ / ۱۰
دعاهاى پيامبر صلّی الله علیه و آله هنگام طواف
۱۳۳۷. ابو الحسن عليه‌السلام: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله كعبه را طواف كرد و هنگامى كه به رُكن يَمانى رسيد، سرش را به سوى كعبه بلند كرد و گفت: «ستايش، خدايى را كه تو را شرافت و عظمت بخشيد و ستايش، خدايى را كه مرا به پيامبرى برانگيخت و على را امام قرار داد. خدايا ! بهترين بندگانت را به سوى او (على عليه‌السلام) ره‌نمون باش و او را از بندگانِ بد خويش، دور بدار».۱
۱۳۳۸. كنز العمّال ـ به نقل از عبد اللّه بن مسعود ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله كعبه را طواف كرد. سپس دست بر آن نهاد و چنين دعا كرد: «خدايا ! خانه، خانه توست و ما، بندگان توييم و پيشانى [و اختيار] ما، به دست توست و زير و رو شدن ما، در قبضه قدرت توست. اگر عذابمان كنى، به سبب گناهان ماست و اگر ما را ببخشايى، به سبب رحمت توست. حجّ خود را بر هر كس كه راه و توانى به سوى آن داشته باشد، واجب ساختى. پس تو را ستايش، كه براى ما اين راه [و توان] را قرار دادى. خدايا ! پاداشِ سپاس‌گزاران را به ما روزى كن».۲
۱۳۳۹. مسند ابن حنبل ـ به نقل از عبد اللّه بن سائب ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله را ديدم كه ميان رُكن يَمانى و حجر الأسود قرائت مى‌كرد: «خدايا ! در دنيا به ما نيكى عطا كن، و در آخرت هم به ما نيكى عطا كن و ما را از [كيفر]آتش، نگه بدار».۳
1.. إنَّ رَسولَ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله طافَ بِالكَعبَةِ ، حَتّى إذا بَلَغَ الرُّكنَ اليَمانِيَّ رَفَعَ رَأسَهُ إلَى الكَعبَةِ ثُمَّ قالَ : الحَمدُ للّه‌ِِ الَّذي شَرَّفَكِوعَظَّمَكِ ، وَالحَمدُ للّه‌ِِ الَّذي بَعَثَني نَبِيّا وجَعَلَ عَلِيّا إماما ، اللّهُمَّ اهدِ لَهُ خِيارَ خَلقِكَ ، وجَنِّبهُ شِرارَ خَلقِكَ الكافي : ج ۴ ص ۴۱۰ ح ۱۹ ، تهذيب الأحكام : ج ۵ ص ۱۰۷ ح ۳۴۶ .
2.. إنَّ النَّبِيَّ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله طافَ بِالبَيتِ ، ثُمَّ وَضَعَ يَدَهُ عَلَيهِ ودَعا : اللّهُمَّ البَيتُ بَيتُكَ ، ونَحنُ عَبيدُكَ ونَواصينا بِيَدِكَ وتَقَلُّبُنا فيقَبضَتِكَ ، فَإِن تُعَذّبنا فَبِذُنوبِنا ، وإن تَغفِر لَنا فَبِرَحمَتِكَ ، فَرَضتَ حَجَّكَ لِمَنِ استَطاعَ إلَيهِ سَبيلاً ، فَلَكَ الحَمدُ عَلى ما جَعَلتَ لَنا مِنَ السَّبيلِ ، اللّهُمَّ ارزُقنا ثَوابَ الشّاكِرينَ كنز العمّال : ج ۵ ص ۱۷۲ ح ۱۲۵۰۴ .
3.. سَمِعتُ رَسولَ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله يَقرَأُ بَينَ الرُّكنِ اليَمانِيِّ والحَجَرِ : « رَبَّنَا ءَاتِنَا فِى الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِى الاْخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَالنَّارِ »مسند ابن حنبل : ج ۵ ص ۲۵۱ ح ۱۵۳۹۹ ، المستدرك على الصحيحن : ج ۲ ص ۳۰۴ ح ۳۰۹۸ .
