مى‌ايستاد، تا آن كه پاهايش ورم كرد و خداوند ـ تبارك و تعالى ـ اين آيه را فرو فرستاد: «طا.ها» كه به زبان قبيله طَى، يعنى: اى محمّد ! «ما قرآن را بر تو نازل نكرديم كه در رنج بيفتى * جز اين كه براى هر كه مى‌ترسد، پندى باشد».۱
۱۲۵۲. صحيح البخارى ـ به نقل از عروه، از عايشه ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آن قدر شب‌زنده‌دارى كرد تا دو پايش ترك خورد. عايشه به ايشان گفت: اى پيامبر خدا ! چرا چنين مى‌كنى، در حالى كه خداوند، گناهان گذشته و آينده تو را آمرزيده است ؟ فرمود: «آيا دوست نداشته باشم كه بنده‌اى شكرگزار باشم ؟!».۲
۱۲۵۳. تاريخ دمشق ـ به نقل از اَنَس ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله چندان عبادت كرد كه چون مشك كهنه [فرسوده]گشت. گفتند: اى پيامبر خدا! چه چيزى تو را به اين همه كوشش طاقت‌فرسا وا مى‌دارد، با آن كه گناهان پيشين و پسينت آمرزيده شده است ؟ فرمود: «آيا بنده‌اى سپاس‌گزار نباشم ؟!».۳
۱۲۵۴. امام على عليه‌السلام: در شب جنگ بدر ديدم كه هر كه با ما بود خوابيد، مگر پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله كه تا صبح، زير درختى به نماز و دعا ايستاده بود.۴
1.. كانَ رَسولُ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله إذا صَلّى قامَ عَلى أصابِعِ رِجلَيهِ حَتّى تَوَرَّمَتَ ، فَأَنزَلَ اللّه‌ُ تَبارَكَ وتَعالى : « طـه »[وهِيَ] بِلُغَةِطَيٍّ ، يا مُحَمَّدُ ، « مَا أَنزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْءَانَ لِتَشْقَى * إِلاَّ تَذْكِرَةً لِّمَن‌يَخْشَى » تفسير القمّي : ج ۲ ص ۵۸ ، بحار الأنوار : ج ۱۶ ص ۸۵ ح ۲ .
2.. إنَّ نَبِيَّ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله كانَ يَقومُ مِنَ اللَّيلِ حَتّى تَتَفَطَّرُ قَدَماهُ ، فَقالَت عائِشَةُ : لِمَ تَصنَعُ هذا يا رَسولَ اللّه‌ِ وقَد غَفَرَ اللّه‌ُ لَكَ ماتَقَدَّمَ مِن ذَنبِكَ وما تَأَخَّرَ ؟ ! قالَ : أفَلا اُحِبُّ أن أكونَ عَبدا شَكورا ؟! صحيح البخاري : ج ۴ ص ۱۸۳۰ ح ۴۵۵۷ ، صحيح مسلم : ج ۴ ص ۲۱۷۲ ح ۸۱ .
3.. تَعَبَّدَ رَسولُ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله حَتّى صارَ كَالشَّنِّ البالي ، فَقالوا : يا رَسولَ اللّه‌ِ ، ما يَحمِلُكَ عَلى هذَا الاِجتِهادِ كُلِّهِ وقَد غُفِرَ لَكَما تَقَدَّمَ مِن ذَنبِكَ وما تَأَخَّرَ ؟ قالَ : أفَلا أكونُ عَبدا شَكورا ؟! تاريخ دمشق : ج ۴ ص ۱۴۳ ح ۹۷۵ ، المصنّف لابن أبي شيبة : ج ۸ ص ۱۳۲ ح ۴۷ .
4.. لَقَد رَأَيتُنا لَيلَةَ بَدرٍ وما فينا إلاّ مَن نامَ ، غَيرُ رَسولِ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله ، فَإِنَّهُ كانَ مُنتَصِبا في أصلِ شَجَرَةٍ ، يُصَلّي ويَدعو حَتَّىالصَّباحِ الإرشاد : ج ۱ ص ۷۳ ، بحار الأنوار : ج ۱۹ ص ۲۷۹ ح ۱۷ .
