«خدايا ! به تو پناه مى‌برم از نگرانى و اندوه و ناتوانى و سستى و بخل و ترس و فشار قرض و چيره آمدن مردان [اوباش]، و بى‌شوهر ماندن زنان، و غفلت و خوارى، و سنگ‌دلى و عيالوارى و بينوايى. به تو پناه مى‌برم از نفْسى كه سير نشود، و از دلى كه خاشع نباشد، و از چشمى كه اشك نريزد، و از دعايى كه شنيده [و پذيرفته] نشود، و از نمازى كه سود نبخشد. به تو پناه مى‌برم از زنى كه پيش از فرا رسيدن زمان پيرى‌ام، مرا پير سازد. به تو پناه مى‌برم از فرزندى كه بر من، سَرورى كند. به تو پناه مى‌برم از مالى كه مايه عذاب من شود. به تو پناه مى‌برم از [دوست]دغلكارى كه اگر خوبى ببيند، آن را مى‌پوشاند و اگر بدى ببيند، افشا مى‌كند. بار خدايا ! مرا مديون نيكى و احسانِ هيچ نابه‌كارى قرار مده».۱
۱۲۲۳. الدعوات: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله چون نماز صبح را مى‌خواند، مى‌گفت: «خدايا! مرا از گوش و ديده‌ام بهره‌مند گردان و آن دو را وارثان من قرار بده و انتقامم را از دشمنم [بگير و]به من نشان بده».۲
۱۲۲۴. امام زين العابدين عليه‌السلام: پدرم [حسين عليه‌السلام] در باره جدّم [پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله] نقل كرد كه چون نماز صبح را مى‌خواند و و از آن فارغ مى‌شد، [با كسى] سخن نمى‌گفت تا آن كه تسبيحى را كه جلوى دستانش بود، بر مى‌گرفت و مى‌گفت: «خداوندا ! من صبح كردم و تو را تسبيح و تحميد و تهليل و تكبير مى‌گويم و از تو به شُكوه، ياد مى‌كنم و تو را به عدد دورهاى تسبيحم، بزرگ مى‌دارم».
1.. إنَّ رَسولَ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله كانَ يَقولُ بَعدَ صَلاةِ الفَجرِ :
اللّهُمَّ إنّي أعوذُ بِكَ مِنَ الهَمِّ وَالحُزنِ ، وَالعَجزِ وَالكَسَلِ ، وَالبُخلِ وَالجُبنِ ، وضَلَعِ الدَّينِ ، وغَلَبَةِ الرِّجالِ ، وبَوارِالأَيِّمِ ، وَالغَفلَةِ وَالذِّلَّةِ ، وَالقَسوَةِ وَالعَيلَةِ وَالمَسكَنَةِ ، و أعوذُ بِكَ مِن نَفسٍ لا تَشبَعُ ، ومِن قَلبٍ لا يَخشَعُ ، ومِن عَينٍ لا تَدمَعُ ، ومِن دُعاءٍ لا يُسمَعُ ، ومِن صَلاةٍ لا تَنفَعُ ، وأَعوذُ بِكَ مِنِ امرَأَةٍ تُشَيِّبُني قَبلَ أوانِ مَشيبي ، وأَعوذُ بِكَ مِن وَلَدٍ يَكونُ عَلَيَّ رباءً ، وأَعوذُ بِكَ مِن مالٍ يَكونُ عَلَيَّ عَذابا ، وأَعوذُ بِكَ مِن صاحِبِ خَديعَةٍ ؛ إن رَأى حَسَنَةً دَفَنَها وإن رَأى سَيِّئَةَ أفشاها ، اللّهُمَّ لا تَجعَل لِفاجِرٍ عِندي يَدا ولا مِنَّةً كتاب من لا يحضره الفقيه : ج ۱ ص ۳۳۵ ح ۹۸۱ ، بحار الأنوار : ج ۸۶ ص ۱۸۶ ح ۴۹ .
2.. كانَ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله إذا صَلَّى الغَداةَ قالَ : اللّهُمَّ مَتِّعني بِسَمعي وبَصَري ، وَاجعَلهُمَا الوارِثَينِ مِنّي ، وأَرِني ثاري في عَدُوّيالدعوات : ص ۸۲ ح ۲۰۶ ، بحار الأنوار : ج ۸۶ ص ۱۳۰ ح ۳ .
