۱۰۹۶.امام صادق عليه‌السلام: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله پاهايش را هيچ گاه ميان يارانش دراز نكرد.۱
ب ـ پذيرش ستايش
۱۰۹۷. امام على عليه‌السلام ـ در بيان سيره پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله با همنشينانش ـ: مدحِ كسى را نمى‌پذيرفت، مگر از كسى كه مى‌خواست جبران كند.۲
۱۰۹۸. امام صادق عليه‌السلام: عربى بيابان‌نشين نزد پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آمد و به ايشان گفت: آيا تو بهترينِ ما از نظر پدر و مادر و بزرگوارترين فرزند [بازمانده] و سَرور در جاهليت و اسلام نيستى ؟
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله خشمگين شد و فرمود: «اى اعرابى ! بر زبانت چند پرده است ؟».
گفت: دو پرده، لب‌ها و دندان‌ها.
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «در هيچ كدام از اينها، چيزى نبود كه جلو تيزى زبانت را بگيرد ؟ هان كه در دنيا به كسى چيزى داده نشد كه براى آخرتش زيانبارتر از زبان گشاده باشد ! اى على! برخيز و زبانش را ببر !» مردم گمان بردند كه على عليه‌السلام زبانش را مى‌بُرد ؛ امّا او چند درهم به او عطا كرد.۳
۱۰۹۹. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله ـ هنگامى كه اسود بن سريع به ايشان گفت: شعرى سروده‌ام كه در آن، خداى متعال را ستوده‌ام و تو را نيز مدح گفته‌ام ـ: امّا آنچه در آن، خدا را ستوده‌اى، بياور و آنچه در آن، مرا مدح كرده‌اى، وا گذار.۴
1.. لَم يَبسُط رَسولُ‌اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله رِجلَيهِ بَينَ‌أصحابِهِ قَطُّ الكافي : ج ۲ ص ۶۷۱ ح ۱ ، بحار الأنوار : ج ۱۶ ص ۲۶۰ح ۴۷ .
2.. لا يَقبَلُ الثَّناءَ إلاّ مِن مُكافِئٍ (عيون أخبار الرضا عليه‌السلام : ج ۱ ص ۳۱۹ ح ۱ ، معاني الأخبار : ص ۸۳ ح ۱) .
3.. أتَى النَّبِيَّ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله أعرابِيٌّ فَقالَ لَهُ : ألستَ خَيرَنا أبا واُمّا ، وأَكرَمَنا عَقِبا ، رَئيسا فِي الجاهِلِيَّةِ وَالإِسلامِ ؟ فَغَضِبَالنَّبِيُّ صلى‌الله‌عليه‌و‌آلهوقالَ : يا أعرابِيُّ ، كَم دونَ لِسانِكَ مِن حِجابٍ ؟ قالَ : اثنانِ : شَفَتانِ وأسنانٌ .
فَقالَ النَّبِيُّ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله : فَما كانَ في أحَدِ هذَينِ ما يَرُدُّ عَنا غَربَ لِسانِكَ هذا ؟ أما إنَّهُ لَم يُعطَ أحَدٌ في دُنياهُ شَيئا هُوَ أضَرُّ لَهُ في آخِرَتِهِ مِن طَلاقَةِ لِسانِهِ . يا عَلِيُّ ، قُم فَاقطَع لِسانَهُ ! فَظَنَّ النّاسُ أنَّهُ يَقطَعُ لِسانَهُ ، فَأَعطاهُ دَراهِمَ معاني الأخبار : ص ۱۷۱ ح ۱ ، بحار الأنوار : ج ۲۲ ص ۸۶ ح ۳۸ .
4.. أمّا ما أثنَيتَ عَلَى اللّه‌ِ تَعالى فَهاتِهِ ، وما مَدَحتَني بِهِ فَدَعهُ المستدرك على الصحيحين : ج ۳ ص ۷۱۲ ح ۶۵۷۶ ،مسند ابن حنبل : ج ۵ ص ۴۹۵ ح ۱۶۳۰۰ .
