فصل سوم: سيره پيامبر صلّی الله علیه و آله در همسر دادن عدّه‌اى از يارانش

۳ / ۱

ازدواج حِلبِيب (حُلَيبيب)

۱۰۶۱. الكافى ـ به نقل از امام صادق عليه‌السلام ـ: مردى نزد پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آمد و گفت: اى پيامبر خدا! زنى از عرب با سنگين‌ترين مهريّه نزد من است و دوست مى‌دارم او را از من بپذيرى. او دخترم است.
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «هديه‌ات را پذيرفتم».
مرد گفت: اى پيامبر خدا! او خصلتى ديگر هم دارد.
پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «چيست ؟».
مرد گفت: هرگز موى بر پيشانى‌اش نروييده است (هيچ بيمارى‌اى نداشته است).
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «مرا بدو نيازى نيست. او را به همسرى حِلبيب در آوريد».
پاهاى مرد از شنيدن اين مطلب، سست شد. نزد مادر دختر آمد و سخن پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله را برايش نقل كرد. وى نيز ناراحت شد. دختر، سخن پدر را شنيد و ناراحتى و اضطراب پدر را ديد. به پدر و مادرش گفت: آنچه را خدا و پيامبر برايم پسنديده‌اند، شما نيز بِدان راضى باشيد.
سخن دختر، آنان را دلدارى داد. پدر دختر نزد پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آمد و سخن دختر را براى پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نقل كرد. آن گاه پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «مهريّه دختر را بهشت قرار دادم».
در روايت صفوان، اين مطلب اضافه شده است: حِلبيب [مدّتى] پس از ازدواج، از دنيا

۱۰۵۹.المصنّف، ابن ابى شيبه ـ به نقل از هشام، از پدرش ـ: مردى بود كه حُباب نام داشت. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله او را عبد اللّه‌ ناميد و فرمود: «حباب، [نام] شيطان است» و نام مردى، مضطجع (لم داده) بود. او را منبعث (برخيزنده) ناميد.^۱

۱۰۶۰. تهذيب الكمال ـ به نقل از ابن عمر ـ: كثير بن صلت، نامش قليل (اندك) بود. پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله او را كثير (فراوان) ناميد، و مطيع بن اسود، نامش، عاص (نافرمان) بود. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله او را مطيع (فرمان‌بردار) ناميد، و اُمّ عاصم بن عمر، نامش عاصيه (نافرمان) بود. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله او را جميله (زيبا) ناميد، و پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله با نام، فال نيك مى‌زد.^۲