۷ / ۸

سخن پيامبر صلّی الله علیه و آله هنگام سرزنش كردن

۹۶۴. الأدب المفرد ـ به نقل از اُمّ سلمه ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله دخترش ـ يا دختر اُمّ سلمه ـ را صدا زد و او كندى كرد.... پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «اگر ترس از قصاص روز قيامت نبود، تو را با اين مسواك مى‌زدم».^۱

۹۶۵. سنن الدارمى ـ به نقل از كعب الأحبار، در پاسخ سؤال از اوصاف پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله در تورات ـ: او را چنين مى‌يابيم: «محمّد پسر عبد اللّه‌...، نه بدزبان است و نه در كوچه و بازار، هياهو به راه مى‌اندازد و بدى را با بدى پاسخ نمى‌دهد ؛ بلكه مى‌بخشد و گذشت مى‌كند».^۲

۹۶۶. مستدرك الوسائل: مردى از خدمتكارانش نزد پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله شكايت كرد. به او فرمود: «از آنها گذشت كن تا بدين وسيله دل‌هايشان را به دست آورى». گفت: اى پيامبر خدا ! آنها در بى‌ادبى متفاوت اند. فرمود: «از آنها بگذر» و او چنين كرد.^۳

۷ / ۹

عيادت از خدمت‌گزار يهودى خود

۹۶۷. امام باقر عليه‌السلام: جوانى يهودى، فراوان نزد پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله مى‌آمد تا آن جا كه پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله با او راحت

۹۶۱.المناقب، ابن شهرآشوب: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله حكيم‌ترين و بردبارترينِ مردم بود... به هيچ كس [كوچك‌ترين]دشنامى نداد، و زنى يا خدمتكارى را نفرين نكرد.^۱

۷ / ۷

دورى از عيبجويى

۹۶۲. صحيح مسلم ـ به نقل از اَنَس بن مالك ـ: من، ده سال به پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله خدمت كردم. به خدا سوگند كه هرگز به من «اُف» هم نگفت و هيچ گاه به خاطر كارى كه كردم، به من نفرمود: چرا كردى ؟ و به خاطر كارى كه نكردم، نفرمود: چرا نكردى ؟^۲

۹۶۳. مكارم الأخلاق ـ به نقل از اَنَس بن مالك ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله با يك نوشيدنى، افطار مى‌كرد و با نوشيدنى ديگرى، سَحَرى مى‌خورد و گاهى اوقات هم [در هر دو وعده] يك نوشيدنى بود و گاه شير بود و گاه نانِ خيس خورده بود. شبى براى ايشان نوشيدنى تهيّه كردم ؛ امّا پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نيامد. من گمان كردم كه يكى از اصحاب، ايشان را دعوت كرده است. از اين رو، خودم نوشيدنى را خوردم. ساعتى بعد از عشا، پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آمد. من از فردى كه همراه ايشان بود، پرسيدم: آيا پيامبر در جايى افطار كرد، يا كسى ايشان را دعوت نموده بود ؟ گفت: نه.
من، آن شب را از فكر اين كه پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نوشيدنى را از من بخواهد و نوشيدنى نباشد و گرسنه بخوابد، با چنان غم و اندوهى به سر بردم كه فقط خدا از آن خبر دارد. صبح، پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله در حالى كه روزه داشت، بيدار شد و در باره آن نوشيدنى از من سؤالى نكرد و تا كنون نيز از آن، سخنى به ميان نياورده است.^۳