سنّت بدين معنا، يكى از ادلّه اربعه و به عنوان حجّت شرعى، شمرده مى‌شود و در مقابل «بدعت» قرار مى‌گيرد. مراد از بدعت، چيزى است كه بدون استناد به منبع وحيانى، به عنوان شريعت لحاظ شود.
در برخى از احاديث، اين معنا از سنّت مورد توجّه قرار گرفته است:
جاءَ رَجُلٌ إلى أميرِ المُؤمِنينَ عليه‌السلام فَقالَ: أخبِرنى عَنِ السُّنَّةِ وَ البِدعَةِ... فَقالَ أميرُ المُؤمِنينَ عليه‌السلام: السُّنَّةُ ما سَنَّ رَسولُ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله، وَ البِدعَةُ ما اُحدِثَ مِن بَعدِهِ.۱
شخصى نزد امير مؤمنان عليه‌السلام آمد و گفت: مرا از سنّت و بدعت... خبر ده. امير مؤمنان عليه‌السلام فرمود: سنّت چيزى است كه پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله بنيان نهاده است و بدعت، چيزى است كه پس از ايشان [و به نام دين]، پديد آمده باشد.
سنّت بدين معنا، هم در بردارنده اعمال واجب و هم در بردارنده اعمال مستحب است.
امير مؤمنان عليه‌السلام در تبيين اين معناى «سنّت» فرموده است:
السُّنَّةُ سُنَّتانِ: سُنَّةٌ فى فَريضَةٍ، الأَخذُ بِها هُدىً وَ تَركُها ضَلالَةٌ، وَ سُنَّةٌ فى غَيرِ فَريضَةٍ، الأَخذُ بِها فَضيلَةٌ وَ تَركُها غَيرُ خَطيئَةٍ.۲
سنّت، دو گونه است: سنّت واجب كه عمل به آن، موجب هدايت است و ترك آن گم‌راهى، و سنّت غير واجب كه عمل به آن، فضيلت است و ترك آن، گناه نيست.
در دانش حديث، «سنّت» به گونه مطلق و بدون اضافه شدن به فردى، ناظر به روشن پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله است. سنّت، گاه به اشخاص ديگر بويژه اهل بيت عليهم‌السلام نيز اضافه مى‌شود كه به معناى سيره و روش همان فرد است. براى نمونه، در دعاى صبح كه از امام باقر عليه‌السلام و امام صادق عليه‌السلام روايت شده، آمده است:
أصبَحتُ بِاللّه‌ِ مُؤمِنا عَلى دِينِ مُحَمَّدٍ و سُنَّتِهِ و دِينِ عَلىٍّ و سُنَّتِهِ و دِينِ الأوصياءِ و سُنَّتِهِم.۳
