آمد و ناف او را بُريد و نخستين خوراك را با آب دهانش به او داد و گفت: «خداوندا ! من او را و فرزندان او را از شرّ شيطانِ رانده شده، در پناه تو قرار مى‌دهم».۱
۹۰۲. سنن أبى داوود ـ به نقل از ابو رافع ـ: هنگامى كه فاطمه عليهاالسلام حسن بن على را به دنيا آورد، پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله را ديدم كه در گوش او اذانِ نماز خواند.۲
۴ / ۳
ختنه كردن، تراشيدن موى سر و صدقه دادن
۹۰۳. مكارم الأخلاق ـ به نقل از امام باقر عليه‌السلام ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله، حسن عليه‌السلام و حسين عليه‌السلام را روز هفتم تولّدشان، ختنه كرد و سرشان را تراشيد و هم‌وزن مويشان، نقره صدقه داد و براى هر دو، عقيقه كرد و مقدارى از گوشت عقيقه را به قابله داد.۳
۹۰۴. امام صادق عليه‌السلام: ختنه كردن، جزو دين حنيف [ابراهيم عليه‌السلام] است.۴
۴ / ۴
عقيقه كردن
۹۰۵. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله: هر پسرى در گرو عقيقه‌اش است كه روز هفتم برايش سر بريده مى‌شود.۵
1.. لَمّا حَضَرت وِلادَةُ فاطِمَةَ عليهاالسلام قالَ رَسولُ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله لِأَسماءَ بِنتِ عُمَيسٍ واُمِّ سَلَمَةَ : اِحضَراها ، فَإِذا وَقَعَ وَلَدُهاوَاستَهَلَّ فَأَذِّنا في اُذُنِهِ اليُمنى وأَقيما في اُذُنِهِ اليُسرى ؛ فَإِنَّهُ لا يُفعَلُ ذلِكَ بِمِثلِهِ إلاّ عُصِمَ مِنَ الشَّيطانِ ، ولا تُحدِثا شَيئا حَتّى آتِيَكُما .
فَلَمّا وَلَدَت فَعَلَتا ذلِكَ ، فَأَتاهُ النَّبِيُّ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فَسَرَّهُ ولَبَّأَهُ بِريقِهِ ، وقالَ : اللّهُمَّ إنّي اُعيذُهُ بِكَ ووَلَدَهُ مِنَ الشَّيطانِ الرَّجيمِ كشف الغمّة : ج ۲ ص ۳۱۱ ، بحار الأنوار : ج ۴۳ ص ۲۵۵ ح ۳۳ .
2.. رَأَيتُ رَسولَ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله أذَّنَ في اُذُنِ الحَسَنِ بنِ عَلِيٍّ حينَ وَلَدَتهُ فاطِمَةُ ، بِالصَّلاةِ سنن أبي داود : ج ۴ ص ۳۲۸ح ۵۱۰۵ ، مسند ابن حنبل : ج ۱۰ ص ۳۴۲ ح ۲۷۲۶۴ .
3.. خَتَنَ رَسولُ اللّه‌ِ صلى‌الله‌عليه‌و‌آله الحَسَنَ وَالحُسَينَ عليهماالسلاملِسَبعَةِ أيّامٍ ، وحَلَقَ رُؤوسَهُما وتَصَدَّقَ بِزِنَةِ الشَّعرِ فِضَّةً ، وعَقَّ عَنهُما ،وأَعطَى القابِلَةَ طَرائِفَ مكارم الأخلاق : ج ۱ ص ۱۳۸ ح ۳۴۴ ، روضة الواعظين : ص ۱۷۲ .
4.. مِنَ الحَنيفِيَّةِ الخِتانُ (الكافي : ج ۶ ص ۳۶ ح ۸ ، مجمع البيان : ج ۱۰ ص ۷۹۴) .
5.. كُلُّ غُلامٍ رَهينَةٌ بعَقيقَتِهِ ، يُذبَحُ عَنهُ يَومَ سابِعِهِ سنن الدارمي : ج ۱ ص ۵۱۱ ح ۱۹۰۳ ، مسند ابن حنبل : ج ۷ص ۲۵۸ ح ۲۰۱۵۸ .
