فصل پانزدهم: سيره پيامبر صلّی الله علیه و آله هنگام سخن گفتن و سكوت

۱۵ / ۱

فصيح‌ترينِ مردم

۷۲۲. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله: من، شيواگوترين فرد عرب و غير عرب هستم.^۱

۷۲۳. تاريخ دمشق: عمر بن خطّاب گفت: اى پيامبر خدا! چگونه تو از همه ما فصيح‌ترى، در حالى كه از ميان ما بيرون [و به جايى ديگر] نرفته‌اى ؟ پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «زبان اسماعيل، كهنه شده [و از يادها رفته] بود. جبرئيل آن را آورد و من حفظش كردم».^۲

۷۲۴. امام حسن عليه‌السلام ـ در وصف پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله ـ: خوش‌سخن و فصيح بود.^۳

۱۵ / ۲

خوش‌صداترينِ مردم

۷۲۵. الطبقات الكبرى ـ به نقل از قتاده ـ: خداوند، هيچ پيامبرى را برنينگيخت، مگر آن كه نيكورو و خوش‌صدا بود تا آن جا كه پيامبرتان را نيز نيكوروى و خوش‌صدا برانگيخت. پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله

۱۴ / ۱۵

گريه پيامبر صلّی الله علیه و آله از شدّت نياز برزخيان

۷۲۱. جامع الأخبار: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «ارواح مؤمنان در هر شب جمعه به آسمانِ پايين مى‌آيند و مقابل سراها و خانه‌هاى خود مى‌ايستند و هر يك از آنها با صداى اندوهناك و گريان مى‌گويد: اى همسرم ! اى فرزندانم ! اى پدرم ! اى مادرم ! و اى خويشاوندانم ! خدا شما را رحمت كند ! با آنچه [از مال و دارايى كه] در دست داشتيم، به ما لطفى كنيد. عذاب و حسابش براى ماست و سودش براى غير ما ! و هر يك از آنها به خويشاوندانش صدا مى‌زند: با [صدقه دادن] دِرَمى يا گِرده نانى يا جامه‌اى، به ما نيكى و محبّت كنيد. خدا از جامه‌هاى بهشت بر شما بپوشاند !».
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله سپس گريست و ما هم با او گريستيم، و پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله از بسيارىِ گريه نتوانست به سخنش ادامه بدهد.^۱