براى دستيابى به اين هدف، لازم است كه انتساب رفتارهاى گزارش شده به پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله و يا اهل بيت عليهم‌السلام اثبات شود. اين دستيابى، شيوه‌اى همانند طريق اثبات گفتار معصومان عليهم‌السلام بديشان دارد و از قواعد تبيين شده در اعتبارسنجى خبر واحد (در مبحث حجّت در علم اصول) پيروى مى‌كند. در اعتبارسنجى گزاره‌هاى حديثى و احراز اطمينان از صدور آنها، از دو شيوه استفاده مى‌شود:
الف ـ وثوق سندى
مراد از وثوق سندى، احراز اطمينان از صدور حديث و اعتماد بر اخبارى است كه با سند متّصل از راويان مورد اعتماد، گزارش شده‌اند و در سه گروه: صحيح، حسن و موثّق قرار مى‌گيرند. در اين شيوه سنجش، احاديث، بدون سندى متّصل از راويان ثقه، غير معتبر شمرده مى‌شوند.
ب ـ وثوق صدورى
در اين شيوه، حديث، بر اساس معيار سند، متن، منبع و ديگر قرائن، ارزيابى مى‌گردد. مراد از وثوق صدورى، اعتماد بر احاديثى است كه قرائن متفاوتى بر صدور گفتار و يا انجام رفتار از معصوم عليه‌السلام دلالت داشته باشد كه از جمله اين قرائن، وثوق سندى است. مطابق با اين معيار ممكن است گزارشى، بدون داشتن سند، معتبر دانسته شود و يا بر عكس، روايت مسندى به سبب در بر داشتن قرائن كاهنده اعتماد، نامعتبر شمرده شود.
وثوق صدورى، امرى فراتر از حجيّت تعبّدى يا عقلايى حديث است. اين شيوه ـ كه محلّ طرح دلايل اثباتى آن در جاى ديگرى است ـ، در تمام حوزه‌هاى فكرى و معرفتى، اعتبارى افزون بر وثوق سندى دارد. روش و سيره عقلا در پذيرش خبر، بهره‌گيرى از مجموعه قرائن اثبات كننده خبر است.
قرائن وثوق صدورى تقريباً همان قرائنى هستند كه فهم دقيق سبك زندگى اهل بيت عليهم‌السلام را ميسّر مى‌سازند.۱
