د ـ حمد گفتن در ميانه غذا

۴۸۳. الإقبال: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله ميان هر دو لقمه، خدا را سپاس مى‌گفت.^۱

۴۸۴. الإقبال: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هنگامى كه يكى دو لقمه مى‌خورد، مى‌گفت: «بار خدايا ! تو را سپاس كه غذا و آب مى‌دهى و سير و سيراب مى‌گردانى. پس تو را سپاس، كه نعمتت هرگز انكار شدنى نيست و با تو بدرود نمى‌توان گفت [و از تو دست نمى‌توان شست] و هيچ كس از تو بى‌نياز نيست».^۲

ه ـ با دست راست خوردن

۴۸۵. امام على عليه‌السلام ـ در بيان اخلاق پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله ـ: دست راستش براى غذا... بود و دست چپش براى ديگر كارهاى بدنش.^۳

۴۸۶. مسند ابن حنبل ـ به نقل از عايشه ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله از دست راستش براى خوردن و انجام دادن كارهايش، و از دست چپش براى طهارت گرفتن و مانند آن استفاده مى‌كرد.^۴

۴۸۷. المعجم الكبير ـ در باره جُرهُد ـ: او خدمت پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آمد و جلوى ايشان غذايى بود. جرهد، دست چپش را پيش برد كه بخورد ؛ چون دست راستش صدمه ديده بود. پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «با دست راست بخور». گفت: اى پيامبر خدا ! دست راستم صدمه ديده است. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله روى دست او دميد و از آن پس، جرهد تا زنده بود، [دست راستش] درد نگرفت.^۵

ج ـ آغاز كردن غذا با «بسم اللّه‌» و دعا

۴۷۹. مكارم الأخلاق: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هر گاه غذا مى‌خورد، «به نام خدا» مى‌گفت.^۱

۴۸۰. مكارم الأخلاق: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هر گاه دست به غذا مى‌برد، مى‌گفت: «به نام خدا. بار خدايا ! در آنچه روزى‌مان كردى، بركت ده و اين [مصرف شده] را جاى‌گزين فرما».^۲

۴۸۱. الكافى ـ به نقل از احمد بن حسين ميثمى، در حديثى كه سند آن را به پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله مى‌رساند ـ: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هر گاه غذا در برابرش گذاشته مى‌شد، مى‌گفت: «پاكى تو، اى خداوند ! چه نيكو ما را مى‌آزمايى ! پاكى تو. چه بسيار به ما عطا مى‌كنى ! پاكى تو. چه بسيار، ما را عافيت مى‌بخشى ! بار خدايا ! روزى‌ات را بر ما و بر همه مؤمنان و مسلمانان نيازمند، از مرد و زن، فراخ گردان».^۳

۴۸۲. مسند ابن حنبل ـ به نقل از عبد الرحمان بن جبير ـ: مردى كه هشت سال به پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله خدمت كرده بود، براى من گفت كه هر گاه غذاى پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله را نزدش مى‌گذاشتند، مى‌فرمود: «به نام خدا»، و هر گاه غذايش را تمام مى‌كرد، مى‌گفت: «بار خدايا ! تو آب و غذا دادى، و تو بى‌نياز كردى و بخشيدى، و تو هدايت كردى و زندگى بخشيدى. پس، تو را بر آنچه داده‌اى، سپاس».^۴