۲ / ۱۰

كفش پوشيدن پيامبر صلّی الله علیه و آله

۳۵۶. مكارم الأخلاق: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله كفش پاشنه‌دار بنددار مى‌پوشيد. كفش‌هاى پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله از نزديك پاشنه [به طرف وسط] باريك شده بود و نوك‌تيز نبود ؛ بلكه [پهناى] سرش با ميانش مساوى بود.^۱

۳۵۷. تاريخ دمشق ـ به نقل از زياد بن سعد ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله خوش نداشت كه چيزى از كفشش از پايش بيرون بزند.^۲

۳۵۸. امام صادق عليه‌السلام: [پوشيدنِ] كفش سياه و نعلين زرد، از سنّت است.^۳

۳۵۹. سنن أبى داوود ـ به نقل از ابن عبّاس ـ: از سنّت است كه چون مرد مى‌نشيند، كفش‌هايش را از پا در آورد و كنارش بگذارد.^۴

۳۶۰. مسند أبى يعلى ـ به نقل از ابن عبّاس ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هنگامى كه كفش‌هايش را مى‌پوشيد، از راست آغاز مى‌كرد و هنگامى كه در مى‌آورد، از چپ آغاز مى‌نمود.^۵

۳۶۱. صحيح البخارى ـ به نقل از عايشه ـ: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله از راست آغاز كردن را تا آن جا كه مى‌توانست، در همه كارهايش دوست داشت: در طهارتش، از مركب پياده شدنش و كفش به پا كردنش.^۶

برخى فقيهان شيعى^۱ و فقيهان متعدّدى از اهل سنّت^۲ به استحباب آن حكم داده‌اند.

گفتنى است كه دليلى بر منع از اين عمل، در دست نداريم و نمى‌توان آن را ناروا و يا بدعت خواند. از اين رو به دليل عدم ردع و منع، اين كار بر حالت اصلى‌اش يعنى اباحه و جواز باقى مى‌ماند. از اين رو پوشيدن اين گونه جامه احرام براى يك بار از سوى پيامبر اكرم صلى‌الله‌عليه‌و‌آله اثبات مى‌شود و مى‌توانيم بدون قصد استحباب و تنها به قصد جواز و اباحه، آن را انجام دهيم، همان گونه كه مى‌توانيم آن را ترك كنيم. اين، بِدان معناست كه اصرار ورزيدن عوامانه بر انجام آن، به همان اندازه نكوهيده است كه جلوگيرى و منع سختگيرانه و خشونت‌بار از آن، قبيح است.