۳۰۴.صحيح البخارى ـ به نقل از ابو سَلَمة بن عبد الرحمان ـ: ابو سعيد خُدرى گفت: در آن حال كه نزد پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله بوديم و او غنائم را تقسيم مى‌نمود، مردى از بنى تميم، [با كنيه]ذو الخُوَيصِره، به حضور ايشان آمد و گفت: اى پيامبر خدا ! عدالت بورز.
فرمود: «واى بر تو ! اگر من عدالت نمى‌ورزم، چه كسى عدالت مى‌ورزد ؟! اگر من عدالت نورزم، زيان كرده و خسران ديده‌ام».
عمر گفت: اى پيامبر خدا ! به من اجازه بده تا گردن او را بزنم.
فرمود: «او را وا گذار ! همانا وى را يارانى خواهد بود كه هر يك از شما، نماز و روزه خود را پيشِ نماز و روزه آنان كوچك مى‌شمارد. قرآن را قرائت مى‌كنند ؛ امّا از ترقُوه‌شان فراتر نمى‌رود. از دين بيرون مى‌روند، همان سان كه تير از هدف در مى‌گذرد و [تيرانداز] به پيكان تيرش مى‌نگرد و چيزى (اثرى) از خون در آن نمى‌يابد. سپس به بند پيكان نگاه مى‌كند و باز چيزى نمى‌بيند. سپس به ميانه پَر و پيكان مى‌نگرد و باز هم چيزى نمى‌يابد. آن گاه، به پرِ تير مى‌نگرد و در آن هم چيزى يافت نمى‌شود، در حالى كه تير از سِرگين و خونِ [حيوانِ شكار شده]گذشته [و از شدّت سرعت، چيزى در آن نمانده] است.
نشان[دار] ايشان، مردى است سياه كه يكى از بازوانش همانند پستان زن يا همچون پاره گوشتى است كه در دهان جويده شده باشد. آنان هنگامى خروج مى‌كنند كه مردم، دچار تفرقه مى‌شوند».
ابو سعيد گفت: من گواهى مى‌دهم كه اين سخن را از پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله شنيدم و [نيز] گواهى مى‌دهم كه على بن ابى طالب با ايشان جنگيد و من، خود، همراه وى بودم. آن گاه فرمان داد

۳۰۲.امام على عليه‌السلام: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله كسى را ديد كه دو فرزند دارد، ولى يكى را بوسيد و ديگرى را رها كرد. [در اين هنگام]پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله [به وى] فرمود: «چرا ميان آنان، يكسان عمل نكردى ؟ !».^۱

۲۰ / ۵

اگر من عدالت نورزم، چه كسى عدالت بورزد ؟

۳۰۳. الإرشاد: هنگامى كه پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله غنيمت‌هاى حُنَين را تقسيم كرد، مردى دراز قامت با چهره‌اى گندمگون و گوژپشت، پيش آمد كه نشانِ سجده، ميان دو چشمش بود. پس سلام [جمعى] داد ؛ ولى به شخص پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله براى سلام، خطاب نكرد و آن گاه گفت: ديدم كه با اين غنيمت‌ها چه كردى !
فرمود: «چه ديدى ؟».
گفت: نديدم كه عدالت بورزى !
پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله خشمگين گشت و فرمود: «واى بر تو ! اگر عدالت نزد من نباشد، نزدِ چه كسى خواهد بود ؟».
مسلمانان گفتند: آيا وى را نكشيم ؟
فرمود: «او را وا گذاريد. زود است كه وى پيروانى يابد كه از دين، خارج مى‌شوند، چنان كه تير از هدف در مى‌گذرد. خداوند، آنان را به دستِ كسى مى‌كشد كه محبوب‌ترينِ آفريدگان نزد وى پس از من است».
پس امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه‌السلام او را در شمار خوارج و در نبرد نهروان كشت.^۲