۲۴۵.سنن أبى داوود ـ به نقل از ابن عبّاس ـ: در سال فتح مكّه، عبّاس بن عبد المطّلب با ابو سفيان بن حرب نزد پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله آمد و در محلّى به نام «مرّ الظهران» اسلام آورد. عبّاس به پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله گفت: اى پيامبر خدا ! ابو سفيان، مردى است كه افتخار و اعتبار [اجتماعى و سياسى] را دوست مى‌دارد. كاش برايش امتيازى قرار دهى !
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «باشد ! هر كس داخل خانه ابو سفيان شود، در امان است، و هر كس هم درِ خانه‌اش را ببندد [و بيرون نيايد]، در امان است».^۱

۲۴۶. السيرة النبويّة، ابن هشام: مِربَع بن قيظى به پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله هنگامى كه ره‌سپار اُحُد بود و از باغ وى مى‌گذشت، گفت: اى محمّد ! اگر پيامبرى، حلالت نمى‌كنم، اگر از باغم بگذرى. آن گاه، مشتى خاك در دست گرفت و سپس گفت: به خدا سوگند، اگر مى‌دانستم كه اين خاك به جز تو نمى‌رسد، آن را به سوى تو مى‌پاشيدم !
مسلمانان قصد كشتن او را كردند كه پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «او را وا نهيد كه اين كور است ؛ كوردل و بى‌بصيرت».^۲

۲۴۴.صحيح مسلم ـ به نقل از عمران بن حصين ـ: قبيله ثقيف، هم‌پيمان‌هاى بنى عقيل بودند و دو تن از ياران پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله را به اسارت گرفتند و ياران پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نيز مردى از بنى عقيل را اسير كردند و همراه او شترى ارزشمند به نام عضباء را نيز به غنيمت گرفتند.
پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله بر او كه در بند بود، وارد شد. او گفت: اى محمّد !
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نزد او رفت و فرمود: «چه كار دارى ؟».
گفت: به چه خاطر، مرا گرفته‌اى ؟ و به چه خاطر، شتر تندروى مرا گرفته‌اى ؟
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله از سر بزرگ داشتن اين سخن (/ آن مرد) فرمود: «تو را به خاطر جرم و جنايت هم‌پيمانانت، ثقيف، دستگير نموده‌ام».^۱ سپس از او روى گرداند؛ ولى آن مرد ندايش داد و گفت: اى محمّد! اى محمّد!
پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله مهربان و دل‌نازك بود. به سوى او باز گشت و فرمود: «چه كار دارى ؟». گفت: من مسلمانم.
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «اگر در حالى كه اختياردار كارت بودى [و اسير نشده بودى] و آن را مى‌گفتى، به كمال كاميابى مى‌رسيدى». سپس پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله باز گشت و آن مرد دوباره ندا داد: اى محمّد! اى محمّد!
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نزد او آمد و فرمود: «چه كار دارى ؟».
گفت: گرسنه‌ام، سيرم كن ؛ و تشنه‌ام، سيرابم كن.
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «اين نيازت است [و بايد برطرف شود]» و با آن دو مسلمان اسير، تبادل شد.^۲