۹ / ۲

داستان‌هايى از زهد پيامبر صلّی الله علیه و آله

۱۶۲. پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله: وادى مكّه [با همه سنگ‌ريزه‌هايش] به صورت طلا بر من عرضه شد. گفتم: «اى خداوند ! نه ؛ بلكه روزى، سير و روزى، گرسنه باشم. هنگامى كه سير شدم، تو را مى‌ستايم و سپاس مى‌گزارم، و هنگامى كه گرسنه شدم، تو را مى‌خوانم و به ياد مى‌آورم».^۱

۱۶۳. امام صادق عليه‌السلام: مردى بر پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله وارد شد، در حالى كه ايشان بر بوريايى آرميده بود و بالشى از پوست درخت خرما زيرِ سر داشت و آن بوريا و بالش، بر بدن و گونه پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله رد انداخته بود. مرد، شروع به دست كشيدن [بر بوريا] كرد و مى‌گفت: كسرا و قيصر به اين چيزها رضايت ندارند و بر بستر حرير و ديبا مى‌خوابند و تو بر چنين بوريايى مى‌خوابى ؟ !
پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «سوگند به خدا كه من از آنها بهترم. به خدا سوگند كه من، از آنان گرامى‌ترم. مرا چه به دنيا !؟ حكايت دنيا، حكايت مردى سواره است كه بر درختى سايه‌دار مى‌گذرد و در سايه آن، فرود مى‌آيد و چون سايه‌اش مى‌رود، او مى‌كوچد و مى‌رود و درخت را وا مى‌نهد».^۲

۱۶۴. المستدرك على الصحيحين ـ به نقل از عمر ـ: از پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله اجازه ورود خواستم و در اتاقى بر او وارد شدم. او روى بوريايى از برگ درخت خرما دراز كشيده و قسمتى از بدنش روى خاك بود. زير سرش بالشى پُر شده از الياف خرما قرار داشت و بالاى سرش، پوستى

۱۵۷.امام صادق عليه‌السلام: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله زاهدپيشه بود.^۱

۱۵۸. امام صادق عليه‌السلام: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله بر لاشه بزغاله گوش‌بريده‌اى گذشت كه در خرابه‌اى افتاده بود. به يارانش فرمود: «اين، به چند مى‌ارزد ؟».
گفتند: شايد اگر زنده بود، به درهمى هم نمى‌ارزيد !
پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله فرمود: «سوگند به آن كه جانم در دست اوست، دنيا در نزد خداوند، بى‌ارزش‌تر از اين بزغاله در نزد صاحب آن است».^۲

۱۵۹. امام باقر عليه‌السلام: زندگى پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله را به ياد آور، كه قوت ايشان، تنها نان جو بود و شيرينى او فقط خرما و هيزمش نيز شاخ درخت خرماى خشكيده بود، آن هم اگر مى‌يافت.^۳

۱۶۰. صحيح البخارى ـ به نقل از ابو بُرده ـ: عايشه، جامه و شلوار زِبرى نزد ما آورد و گفت: پيامبر صلى‌الله‌عليه‌و‌آله در اين دو، قبض روح شد.^۴

۱۶۱. امام باقر عليه‌السلام: پيامبر خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله نه دينارى به ارث گذاشت و نه درهمى و نه بنده‌اى و نه كنيزى و نه گوسفندى و نه شترى. زمانى كه در گذشت، زره او در گروى يكى از يهوديان مدينه بود كه در قبال قرض كردن بيست من جو براى خرجى خانواده‌اش، آن را نزد وى به گرو گذاشته بود.^۵