41
مکتب حديثي شيعه در کوفه (تا پايان قرن سوّم هجري)

راويان ابن مسعود

ابن مسعود، از مهم‌ترين صحابه در کوفه است که بيشترين نقش را در تربيت شاگردان اين منطقه ايفا کرده است. خليفه دوم، او را به عنوان معلّم و راهنماي مردم کوفه فرستاد ۱ و وي در آموختن علوم، به اندازه‌اي موفّق بود که وقتي امام علي عليه السلام وارد کوفه شد، فرمود:
خداوند، ابن مسعود را رحمت کند که اين شهر را از دانش، آکنده ساخت! ۲
بسياري از روايات مدح کوفه، به دليل نقش ابن مسعود در دانش اين شهر است که در الطبقات الکبري و ديگر کتب، نقل شده است. ۳
مسلم در مقدّمه خود از ابو بکر بن عياش نقل مي‌کند که: از مغيره شنيدم که مي‌گفت: «بر حديث علي عليه السلام اعتماد نمي‌شد، مگر اين که از اصحاب عبد الله بن مسعود نقل شده باشد». ۴ بسياري از راويان، از ابن مسعود ، روايت کرده‌اند و چنان‌که ديديم، تعداد راويان ابن مسعود، به نقل از ابن سعد، به ۱۴۴ نفر مي‌رسد. از ميان صحابه مي‌توان به: ابو موسى اشعري، ابو هريره، ابن عبّاس، ابن عمر، عمران بن حصين، جابر، انس و ابو اَمامه، و از تابعيان: علقمه، اسود، مسروق، عبيده، ابو وائله، قيس بن ابي حازم، زرّ بن حُبَيش، ربيع بن خُثَيم، طارق بن شهاب، زيد بن وهب و دو پسرش ابو عبيده و عبد الرحمان، عوف بن مالک، ابو عمرو شيباني، و... اشاره کرد. ۵
طبق روايات جامع المسانيد، بيشترين روايات را اين افراد از ابن مسعود روايت کرده‌اند: اسود بن يزيد، زرّ بن حُبَيش، شقيق بن سلمه، طارق بن شهاب، عبد الله بن يزيد، علقمة بن قيس، عوف بن مالک، و مسروق بن اجدع. ۶

1. سير أعلام النبلاء، ج۱، ص۴۸۵ .

2. نصب الراية، ج۱، ص۲۵.

3. الطبقات الکبري، ج۶، طبقات الکوفيين.

4. صحيح مسلم، ج۱، ص۱۱.

5. سير أعلام النبلاء، ج۱، ص۴۶۱ـ ۴۶۲.

6. جامع المسانيد، ج۲۷.


مکتب حديثي شيعه در کوفه (تا پايان قرن سوّم هجري)
40

مذهب ابن مسعود

شيعيان، ابن مسعود را يکي از دوازده نفري مي‌دانند که بر خلافت ابو بکر اعتراض کردند. ۱ وي همچنين با خليفه سوم، درگيري‌هايي داشته است که شرح اين اختلاف‌ها از قديم، به صورت مناظرات کلامي، در نوشته‌ها ثبت شده است. ۲ به اين دلايل و به دليل رواياتي که از وي در فضايل علي عليه السلام، فاطمه( و حسن و حسين عليهما السلام نقل شده است، ۳ شيعيان، ابن مسعود را به خود نزديک مي‌دانند.
سيد مرتضي در الشافي، وي را ستوده و از روايات وي عليه مخالفان، بهره برده است. ۴ علّامه اميني نيز روايات بسياري در مدح وي نقل کرده است. ۵ استاد سيد علي شهرستاني نيز با توجّه به منزلت ابن مسعود در خانه پيامبر صلي الله عليه و آله و رواياتي که وي در فضايل اهل بيت عليهم السلام نقل کرده است، مي‌گويد: با توجّه با اين روايات، ابن مسعود چه طور مي‌تواند از منحرفان راه علي عليه السلام باشد؟! ۶
امّا به علّت موضعگيري‌هاي فقهي ابن مسعود ـ که برخلاف علي عليه السلام و همسو با خليفه دوم است ـ ، وي را از شيعيان و پيروان علي عليه السلام ندانسته‌اند. وقتي از فضل بن شاذان درباره حذيفه و ابن مسعود سؤال شد، حذيفه را از ارکان شيعه برشمرد؛ ولي ابن مسعود را همسو و همگام با جريان اهل سنّت و خلفا معرفي کرد. ۷ آية الله خويي و علّامه شوشتري، کلام سيد مرتضي
را «جدلي» در برابر عامّه دانسته‌اند. ۸
به هر حال، قضاوت درباره موضع ابن مسعود در برابر اهل بيت عليهم السلام، بسيار دشوار است؛ زيرا گزارش‌هاي بر جاي مانده درباره اين صحابي بزرگ، با يکديگر در تناقض است. از سويي، ستايش‌هاي فراواني از امير مؤمنان عليه السلام از وي و اصحاب ايشان در کتبي همچون الطبقات الکبري ۹ وجود دارد، و نيز نام وي در معترضان خلافت ابو بکر ثبت شده است و از ديگر سو، موضعگيري‌هاي ناهمسو با علي عليه السلام، و رواياتي در نکوهش وي در کتبي همچون: الکافي، ۱۰ تهذيب ا?حکام ۱۱ و کتاب من لا يحضره الفقيه ۱۲ ديده مي‌شود که باعث شده‌اند علمايي همچون آية الله خويي، وي را در ولايت علي عليه السلام ثابت‌قدم ندانند ۱۳ و به دليل مخالفت با کتابت حديث ـ که منجر به از ميان رفتن برخي از روايات فضايل اهل بيت عليهم السلام شد ـ ، از منحرفان راه علي عليه السلام و همسو با مخالفان ايشان بوده است. ۱۴
ابن مسعود، در اواخر عمر خويش به مدينه بازگشت و در خلافت عثمان، در سال ۳۲ يا ۳۳ ق، درگذشت و در قبرستان بقيع، به خاک سپرده شد. ۱۵

1. ر.ک: الخصال، ص۴۶۱.

2. الإيضاح، ص۵۶ ـ ۵۹؛ الشافي في الامامة، ج۴، ص۲۷۹ـ ۲۸۶؛ شرح نهج البلاغة، ابن ابي الحديد، ج۳، ص۴۰ ـ ۴۵.

3. بسياري از اين روايات، در مجلّدات بحار الأنوار گرد آمده‌اند. عالم جليل، حاج شيخ علي نمازي، فهرست اين موارد را در مستدرکات علم الرجال (ج۵، ص۱۰۷ و ۱۰۸) و مستدرک سفينة البحار (ج۴، ص۴۲۵) گزارش کرده است (ر.ک: «منع تدوين حديث؛ رازها ورمزها»، محمّد مهدوي راد، علوم حديث، تابستان ۱۳۷۷، ش۸، ص۱۵، پاورقي). همچنين براي نمونه، حديث مشهور «نقباء اثنا عشر» را بايد ياد کرد که در آثار اماميه، بسيار مورد توجّه قرار گرفته و در اثبات امامت دوازده امام بدان استناد شده است. در اين باره، ر.ک: الخصال، ص۴۶۷ ـ ۴۶۹؛ الغيبة، ص۱۱۶ـ ۱۱۹؛ الاستنصار، ص۲۴.

4. ر.ک: الشافي في ا?مامة، ج۲، ص۲۷۲ و ج۳، ص۱۹۲ و ج۴، ص۱۲۸و ۱۹۸.

5. ر.ک: الغدير، ج۹، ص۳ ـ ۱۴.

6. منع تدوين الحديث، ص۳۶.

7. اختيار معرفة الرجال، ج۱، ص۱۷۹.

8. ر.ک: «منع تدوين حديث؛ رازها و رمزها»، علوم حديث، ش۸، ص۱۵.

9. ر.ک: الطبقات الکبري، ج۶، طبقات الکوفيين.

10. الکافي، ج۲، ص۶۳۴، ح ۲۷.

11. تهذيب الأحکام، ج۹، ص۲۵۹، ح۹۷۱.

12. کتاب من لا يحضره الفقيه، ج۱، ص۴۰۱، ح۱۱۹۰ .

13. معجم رجال الحديث، ج۱۱، ص۳۴۱.

14. دراسات في الحديث والمحدّثين، ص۱۳. در اين باره، در آينده، بيشتر سخن خواهد رفت.

15. الطبقات الکبري، ج۳، ص۱۵۹؛ تاريخ مدينة دمشق، ج۳۳، ص۵۰.

  • نام منبع :
    مکتب حديثي شيعه در کوفه (تا پايان قرن سوّم هجري)
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    01/01/1389
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 3628
صفحه از 352
پرینت  ارسال به