۳. زرارة بن اَعْين کوفي (م ۱۴۸ يا ۱۵۰ ق)

وي سرشناس‌ترين عضو خاندان اَعْين و برجسته‌ترين راوي شيعي است. نام اصلى او عبد رّبه و کنيه او ابو الحسن و ابو على است. وي فرزند اعين بن سُنْسُن شيبانى و از خاندان مشهور به شيعه آل اعين است. زراره از اعيان فقها، ادبا، متکلّمان اماميه و از بزرگان روايى عصر خود و از مشايخ برجسته و مورد اعتماد حساب مى‌شود که در ديانت، فقاهت، وثاقت و زهد، گوى سبقتْ از همگان ربوده است. چهره ظاهرى او نيز به محاسنش افزوده بود. او فردى تنومند و سفيدچهره بود که اثر سجود بر پيشانى مبارکش نقش داشت. ابو غالب زُرارى (م ۳۶۸ ق) ـ که در زمان غيبت صغرا مى زيست و خود، از خاندان زُراره بود ـ ، درباره ويژگي‌هاى زُراره مى گويد:
زُراره، فردى خوش‌سيما، تنومند و سفيدپوست بود. [وي] براى نماز جمعه خارج مى شد، در حالى که کلاهى سياه بر سر و عصايى در دست داشت. اثر سجده در پيشاني‌اش ديده مي‌شد. مردم در دو طرف راه مى ايستادند و به خاطر جلال و هيبتش، وى را مى نگريستند. ^۱