میتوان پذیرفت و فرضیّه حیات او تا سال ۳۰۰ ق پذیرفتنی نیست؛ زیرا برخی از مؤلّفان عصر غیبت صغرا (سالهای ۲۶۰ - ۳۲۹ ق) احادیث حسین بن سعید را با واسطه نقل نمودهاند،۱ در حالی که این افراد با او همعصر بوده و نیازی به نقل با واسطه نداشتهاند. از سویی در باره حیات وی تا سال ۲۷۵ ق، وجود واسطه برای کسی چون محمّد بن حسن صفّار (م ۲۹۰ ق) متعارف نیست. به همین دلیل با وجود امکان صحّت این تاریخ، آن را دور از ذهن میدانیم. به هر حال، مسلّم است که وی در قرن سوم هجری در شهر قم در گذشته و در همین شهر به خاک سپرده شده است.
فعّالیتهای فرهنگی - اجتماعی
در سال ۱۸۳ ق، امامت به امام رضا علیه السلام منتقل گردید. در این زمان، شیعیان از نظر مذهبی به فتنه عجیبی دچار شدند که به «فتنه واقفیّه» معروف است. آغاز فتنه از جایی بود که عدّهای از اصحاب امام کاظم علیه السلام با برداشتی نادرست از برخی روایات، به مهدویت آن امام و توقّف امامت در ایشان معتقد شدند و گروهی از وکلای ایشان نیز به طمع مصادره امانات مالی آن حضرت، به این فتنه دامن زدند. بخش زیادی از انحراف حاصل از جریان واقفیّه، با گذشت زمان و روشنگری امام رضا علیه السلام بر طرف گردید و بسیاری از کسانی که در اثر وجود شبهاتی پیرامون جانشین امام کاظم علیه السلام گمراه گردیده بودند، به امامت امام رضا علیه السلام گردن نهادند؛۲ ولی در این دوره، جریان انحرافی غلو، آثار نامطلوبی در رفتار و عقاید پیروان خود بر جای نهاد.
از زمان امام صادق علیه السلام تا زمان امام رضا علیه السلام، اوج فعالیّت و شکلگیری فرقههای منسوب به جریان غلو است. امام صادق علیه السلام به مبارزه جدّی با افکار غالیان و رسوا نمودن سران آنها میپرداخت. از جمله فرقههایی که امام صادق علیه السلام به رسوا نمودن آنها پرداخته،
