حسین [علیه السلام] که در شبه‌قاره هند و پاکستان حمل می‌شود، در غرب آسیا وجود ندارد. نمایش مصائب در اصل، مراسمی ایرانی است، اگرچه در عراق و لبنان نیز نمایش‌هایی اجرا می‌شود.
اهمیت مراسم باید، هم در سطح فردی و هم در سطح عمومی، مورد توجه قرار گیرد. هم شرکت‌کنندگان و هم تماشاگران، با حسین [علیه السلام] همدردی می‌کنند. برای مثال مردم می‌توانند تصویر خود را در آینه‌هایی که عِماری‌های بزرگ حسین [علیه السلام] (نخل) را پوشانده، ببینند و از این طریق می‌توانند با حسین [علیه السلام] همدردی کنند. در زمان فشار روحی و مصیبت شخصی، خود را با این درک تسلی می‌‌دهند که رنج خود آنها در مقایسه با مصیبت «سید الشهداء» ناچیز است. این طرز فکر، جرئت و نیروی حرکت و ادامه زندگی به آنها می‌‌بخشد.
در سطح همگانی تدارک مفصلی لازم است که شامل همکاری همگان می‌شود، به این صورت که تلاش می‌کنند با کار کردن، صرف مهارت، پول و اشیای دست‌ساز مشارکت کنند. سپس این عمل، افراد را به حسی مرکب از قدرت و وحدت، هم در خلال اجرای مراسم و هم پس از آن، می‌‌رساند. اطعام همگانی پایانی، آرامش و روحیه برادرانه‌‌ای را پس از روزهایی مملوّ از عواطف به وجود می‌آورد.
جاودانگی و نیروی این مراسم، هسته اصلی مذهب تشیع را شکل می‌دهد. علما ممکن است گاهی با برخی از این اعمال مخالفت کرده و آنها را اموری جانبی و نه اساسی برای شیعه بدانند. با این همه جنبه‌های سیاسی دین ممکن است با تغییر دادن شکل این باورهای همگانی به بسیج توده‌ها و انقلاب، حداکثر استفاده را از آنها ببرد.۱
