1.. خوارزمی، المناقب، ص۸۵.

2.. البته این مطلب با شواهد موجود در تورات تضاد دارد.

3.. شیخ صدوق، علل الشرایع، ص۲۰۹؛ هم‌چنین ر.ک: ابن شهرآشوب، المناقب، ج۳،ص۲۰۷؛ قس: علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج۲۳، ص۷۰. البته زیدیه نیز ائمه خاص خود را دارند.

4.. ر.ک: احادیث متعدد دربارۀ دو تن از آنها، در ابن شهرآشوب، المناقب، ج۳، ص۲۳۴، ۲۳۷؛ خرگوشی (توبینگن)، شرف النبی، ص۲۱ ستون دوم تا ص۲۲ ستون اول؛ جواهر ص۳۱۴؛ سیوطی، لئالی، ج۱، ص۳۹۱.

5.. خرگوشی (توبینگن)، شرف النبی، ص۲۱ ستون دوم.

6.. بخاری، الصحیح، ج۴، ص۱۷۹؛ خرگوشی (توبینگن)، شرف النبی، ص۲۰ ستون اول تا ص۲۰ ستون دوم؛ ابن شهرآشوب،المناقب، ج۳، ص۱۵۵.

7.. از سوی دیگر شباهت میان اهل البیت و بنی إسرائیل، آن گونه که شیعیان بر آن تأکید داشتند، آماج انتقادات مخالفان شیعه بود. مثلاً شعبی (د. ۱۰۳) ظاهراً با برشمردن نکات مشابه بسیاری بین رافضیان و یهودیان، رافضیان را نکوهش می‌کرد (ابن عبد ربّه، عِقد، ج۲، ص۴۰۹-۴۱۰)؛ و شاید این مهم باشد که یزید اول، خلیفه اموی، می‌‌گفته میمونش پیرمردی از بنی إسرائیل بوده که به خاطر گناهانش میمون شده است (بلاذری، أنساب، ج۴ب، ص۱). در مورد استفاده شیعیان از کتاب مقدس در راستای اهداف خودشان، ر.ک: Vorlesungen, p. ۲۶۰, note ۶. شایان ذکر است که خلفای اهل سنت نیز گاهی امتداد سلسله پیامبران بنی إسرائیل معرفی می‌شدند (مسلم، صحیح، ج۶، ص۱۷).

1.. ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۵، ص۹۵. هم‌چنین ر.ک: kister, op., cit., p. ۲۳۳ (به نقل از فرات). همین مقایسه میان اهل البیت‌[ علیهم السلام] و بنی إسرائیل که از فرعون ستم می‌‌دیدند، ظاهراً قبلاً توسط اروی بنت حارث‌بن‌عبد المطلب هنگام ملاقاتش با معاویه، اولین خلیفه اموی، صورت گرفته است. حدیثی با این مضمون را عباس‌بن‌بکّار (د. ۲۲۲ق) نقل کرده است (ر.ک: GAS, I, p. ۳۱۳). ر.ک: ابن عبد ربّه، عِقد، ج۲، ص۱۲۰. ابن اشتر نیز ظاهراً (در سال ۶۶ هجری) اعلام کرد که قتل عام حسین‌[ علیه السلام] و خاندانش بدتر از ستم‌‌هایی بود که فرعون بر بنی إسرائیل روا داشت (بلاذری، أنساب، ج۵، ص۲۴۹). بنی إسرائیل هم‌چنین الگوی توّابون (توبه‌کاران) محسوب می‌‌شدند؛ توّابون شیعیانی بودند که از سال ۶۱ هجری برای انتقام خون حسین‌[ علیه السلام] قیام کردند. رهبر آنها، سلیمان‌بن‌صرد خزاعی با استناد به سورۀ بقره، آیه ۵۴ آنها را به توبه از گناه‌شان یعنی تنها گذاشتن حسین‌[ علیه السلام] وادار کرد، همان گونه که موسی بنی إسرائیل را (پس از داستان گوساله)، به توبه از گناهان‌شان، به وسیله کشتن یکدیگر، امر کرد (همان، ص۲۰۶).

2.. ابن شهرآشوب، المناقب، ج۱، ص۲۵۸: «کائن فی أمتی ما کان فی بنی إسرائیل حذو النعل بالنعل و القذة بالقذة؛ کان فیهم إثنا عشر نقیباً». احادیث بیشتری در همان، ص۲۵۴، ۲۵۸ و پس از آن آمده که در آنها مقایسه مشابهی میان گناهان این دو امت صورت می‌‌گیرد (مثلاً ر.ک: سیوطی، الخصائص الکبری، ج۳، ص۱۴ و پس از آن؛ ابن بطریق، عمدة، ص۱۷۹).

3..مسعودی، إثبات الوصیة، ص۲۵۹.