قاضی ‌‌‌‌نوراللّه در پاسخ به ردّیات ابن روزبهان و در حمایت از استدلال ابن مطهر، مطالبی از بزرگانی از اهل سنت مانند بیضاوی (ن.ک: ج۲، ص۳۰۷)، ابن حجر عسقلانی (ج۲، ص۳۱۲)، دوّانی (ج۲، ص۳۱۵) و تفتازانی (ج۲، ص۳۱۷) نقل می‌کند!

دومین نکته‌ای که ابن مطهر در بحث خود راجع به ‌‌امامت ذکر می‌‌کند، این دیدگاه است که ‌‌امام باید بهترین (أفضل) افراد امت باشد. بحث از این نکته، حول تعمّد ابن مطهر در استفاده از خودِ این واژه می‌‌گردد.^۱

به دنبال این نکته، مسئله انتصاب ‌‌امام مطرح می‌‌شود. ابن مطهر در این‌باره می‌گوید: «تمامی ‌‌امامیان توافق دارند که شیوه تعیین ‌‌امام... به واسطه نصّ از سوی خداوند و یا پیامبرش[صلی الله علیه و اله] و یا ‌‌امامی که ‌‌امامتش به نص محرز شده و یا از طریق ظهور معجزاتی است که انجام می‌دهد؛ زیرا شرط ‌‌امام خطاناپذیری است، که امری پنهانی است که تنها خدا به آن آگاه است».^۲

یادآور می‌شود که ابن روزبهان به خاطر آن کشتار به ماوراء النهر گریخت.^۱

به اثر خود ابن مطهر باز می‌‌گردیم: همان‌‌گونه که گذشت، وی [کتابش را] با بحثی در باب تعقل (‌‌‌‌ادراک) آغاز می‌‌کند. سپس وارد بحث ماهیت مشاهده (نظر) می‌‌شود. این دو مسئله، وی را به طور طبیعی به بحث از اوصاف (صفات) خدا سوق می‌دهد. پس از آن مسئله پیامبری (نبوت) را مطرح کرده و در نهایت به موضوع مهم ‌‌امامت می‌‌رسد.^۲

نخستین مسئله‌ای که در بخش اصلی و پنجمِ کتاب بیان می‌‌شود مسئله خطاناپذیری (عصمت) ‌‌امام است. ابن مطهر می‌گوید ‌‌امام باید خطاناپذیر (معصوم) باشد. او در ادامه بر اساس مذهب ‌‌امامی، می‌‌گوید که ‌‌امامان در لزوم مبرا بودن از ارتکاب آگاهانه یا سهویِ تمامی گناهان و پلیدی‌ها در طول حیات‌شان از کودکی تا مرگ، همانند پیامبران‌اند. چرا که آن‌ها حامل شرع مقدس و مسئول اجرای آن هستند؛ پس از این حیث مقام‌شان همانند پیامبر[صلی الله علیه و اله] است.^۳

ابن روزبهان در پاسخ به این نکته، می‌گوید طبق مذهب اشعری، مسئله ‌‌امامت نه یکی از اصول بلکه یکی از فروع به شمار می‌آید. ‌‌امامت از دیدگاه اشاعره (صرفاً) به معنی جانشینی (خلافت) پیامبر[صلی الله علیه و اله] در اقامه دین و پاسداشت اختیارداریِ امت است.^۴