بخش دارد: بخش نخست در خصوص امامت از نگاه مذاهب مختلف، بخش دوم درباره لزوم تبعیت از مذهب امامی از این منظر، بخش سوم راجع به براهین امامت علی[علیه السلام]، بخش چهارم پیرامون دوازده امام و بخش پنجم در مورد ردّ خلافت ابوبکر، عمر و عثمان می‌باشد.۱
سخن آغازین ابن مطهر [در این کتاب] مبنی بر این که مسئله امامت مهمترین امر از امور دینی و مهمترین موضوع برای تمامی مسلمانان است، با این جواب تند ابن تیمیه مواجه شد که: «سخن او مبنی بر این که مسئله امامت، مهمترین موضوع است، حسب اتفاق نظر (اجماع) تمام مسلمانان باطل است، چرا که باور (ایمان) مهم‌تر است».۲
ابن تیمیه در ادامه با استفاده از ارجاعات معمول به نقلهای قرآنی و حدیثی به اثبات نظر خویش می‌‌پردازد.۳ وی سپس ملاقات خود با یک امامی را نقل کرده و نظر آن امامی راجع به مهدویت را به سخره می‌گیرد: «من و شما طلبه علوم دینی، طالب حقیقت و هدایت راستین هستیم. امامی‌ها می‌گویند کسی که به منتظَر
