1.. خواجه طوسی، رساله امامت، ص۲۴.

2.. ابو جعفر محمد‌بن‌حسن طوسی، شیخ الطائفة (د. ۴۵۸ق/۱۰۶۶م)، به عنوان نویسنده دو عنوان از «کتب اربعه» شیعی، یعنی الإستبصار و تهذیب الأحکام معروف است (دو عنوان دیگر عبارتند از: الکافی نوشته کلینی و من لایحضره الفقیه نوشته شیخ صدوق). و هم‌چنین این اثر مشهور را نیز نگاشت: Fihrist kutub al-Šī‘a, ed. A. Sprenger, Calcutta, ۱۸۵۳. در مورد محمد‌بن‌حسن طوسی ر.ک: GAL. I, p. ۵۱۲-۱۳ و محمد تنکابنی، قصص العلماء، تهران: بی‌تا، ص۴۱۴ـ۴۱۶.

1.. به عنوان مثال ر.ک:
Ivanow, W., "An Ismailitic work by Naṣīr al-Din Ṭūsī", JRAS, ۱۹۳۱, p. ۵۲۷-۶۴.
هم‌چنین ر.ک: دانش‌پژوه، «گفتاری از خواجه طوسی به روش باطنیان»، در مجله‌ دانشکده‌ ادبیات دانشگاه تهران، دوره ۳، ش۴، ص۸۲-۸۸، که در آن‌جا چنین از طوسی نقل می‌کند: «در علوم حقیقی روشن شده است که وراء عالم محسوس عالمی دیگر هست معقول که نسبت آن عالم به این چون نسبت جان با تن باشد. و از این جاست که آن را عالم روحانی می‌گویند و این را عالم جسمانی. و به إزاء محسوسی در این عالم معقولی در آن عالم است و مقابل هر شخص از این‌جا روحی در آن‌جا و نظیر هر ظاهری این‌جا باطنی آن‌جا ...».

2.. اما این حادثه، نه موجب می‌شود که ای. جی. براون (Browne, LHP, II, p. ۴۵۷) به سادگی در مورد طوسی قضاوت کرده و او را یک «خائن تمام عیار» بنامد و نه اِی. جِی. آربری، بدان جهت، بگوید نصیرالدین، به جای «آزادی در آوارگی» که جلال‌الدین رومی برگزید، «رفاه ناشی از خیانت» تحت حکومت مغولان را انتخاب کرد! ر.ک:
Arberry, Classical Persian Literature, p. ۲۶.

3.. Strothmann, "al-Ṭūsī", EI, first ed.
هم‌چنین ر.ک: R. Strothmann, Die Zwölfer Schi‘a, Leipzig, ۱۹۲۶. جهت ملاحظه جمع‌بندی جدیدتری از آرای استراثمن در مورد این موضوع، ر.ک: Strothmann, "Schiiten und Charidschiten" in Handbuch der Orientalistik, VIII/۲, p. ۴۷۶-۴۹۵. قس: LAOUST, Essai sur ... ۶. Taimīya, p. ۳۶، که در آن‌جا طوسی را به عنوان «... نماینده بسیار شاخص نظریه دوازده‌امامی ...» می‌پذیرد. داوری عباس عَزّاوی در مورد طوسی (در شرح وی بر مقاله‌ای پیرامون نصیرالدین طوسی، نوشته سلیمان ظاهر در نشریه آکادمی زبان عربی دمشق، دوره ۳۶، ص۲۴۱-۲۴۷) بسیار کلی است. وی می‌نویسد: «فمن الضروری أن نقول إنه (أی نصیرالدین الطوسی) إسماعیلی مع الإسماعیلیة و متصوّف مع غلاة التصوف و نُصیری مع النصیریّة و إثناعشری مع الإثنی عشریّة. و نزید أنه متکلّم مع أهل السنّة من المتکلمین الّا فی الإمامة فانّه خالف فیها أهل السنّة». ر.ک: عباس عزّاوی، «تعلیق علی مقال نصیرالدین الطوسی»، در مجلّة المجمع العلمی العربی، دوره ۳۷، ش۲، ص۲۰۷-۲۱۵. مصطفی جواد، دانشمند عراقی و هم‌وطن عزّاوی، در مقاله‌ای جدید می‌کوشد از طوسی اعاده حیثیت کرده و برخی از انگیزه‌های [پشت پرده] روابط وی با اسماعیلیان، با خلافت در بغداد و با هولاکو را تبیین کند. جواد بر مدارا و نگرش انسان‌دوستانه طوسی تأکید می‌کند؛ اما [می‌گوید] وی در حالی که إمامی بود درگذشت. ر.ک: مقاله مصطفی جواد، «إهتمام نصیرالدین الطوسی بإحیاء الثفافة الإسلامیة أیام المغول» در یادنامه‌ خواجه نصیرالدین طوسی، ص۸۶-۱۱۵؛ (که با این عنوان ثانوی منتشر شده است: Le Mémorial de Khwadjah Nassir ai-din Toussi, v. I, Conferences ... ۲۷ Mai-۲ Juin, ۱۹۵۶).