1.. زرارة بن أعین بن سنسن مولى لبنی عبداللّه بن عمرو السمین بن أسعد بن همام بن مرة بن ذهل بن شیبان، أبو الحسن. شیخ أصحابنا فی زمانه و متقدمهم، و كان قارئا فقیها متكلما (نجاشی، رجال، ص۱۷۵).

2.. کلینی، الکافی، ج۲، ص ۴۰۲۔۴۰۳.

3.. همان، ص۴۰۱۔۴۰۲.

4.. همان، ص ۳۹۹.

5.. علی بن إبراهیم عن أَبیه عن ابن أَبی عمیر عن عبد الرحمن بن الحجاج عن هاشم صاحب البرید قال كنت أَنا و محمد بن مسلم و أَبو الخطاب مجتمعین فقال لنا أَبو الخطاب ما تقولون فیمن لم یعرف هذا الأَمر فقلت من لم یعرف هذا الْأَمر فهو كافر… أَ ما رأَیت أَهل الطَّریق و أَهل المیاه قلت بلى قال أَ لیس یصلون و یصومون و یحجون أَ لَیس یشهدون أَن لا إله إلَّا اللّه و أَن محمدا رسول اللّه قلت بلى قال فیعرفون ما أَنْتم علیه قلت لا قال فما هم عندكم قلْت من لم یعرف هذا الأَمر فهو كافر قال سبحان اللّه أَ ما رأَیت الكعبة و الطَّواف و أَهل الیمن و تعلقهم بأَستار الكعبة قلت بلى قال أَ لیس یشهدون أَن لا إله إلَّا اللّه و أَن محمدا رسول اللّه صلی الله علیه و اله و یصلون و یصومون و یحجون قلت بلى قَال فیعرفون ما أَنْتم علیه قلت لا قال فما تقولون فیهم قلت من لم یعرف فهو كافر قال سبحان اللّه هذا قول الْخوارج‏... (همان، ص۴۰۱ ۔۴۰۲).

1.. کلینی، الکافی، ج ۳، ص۳۷۵.

2.. علی بن إبراهیم عن محمَّد بن عیسى عن یونس عن رجل عن زرارَة عن أَبی جعْفر علیه السلام قال قلْت له أَما إنك إن كبرت رجعْت و تحلَّلت عنك عقَدك (همان، ج۲، ص۴۰۲۔۴۰۳).

3.. برای نمونه نک: همان، ج ۸، ص۸۰۔ ۸۱، ۲۷۶.

4.. خوارج‌ برای‌ اثبات‌ عقاید خود، همواره‌ آیات‌ قرآن‌ کریم‌ را دستاویز قرار می‌دادند. برای‌ مثال‌ برای‌ اثبات‌ خلود مرتکبان‌ گناه‌ در آتش‌ دوزخ‌ به‌ برخی‌ از آیات‌ قرآن‌ استناد می‌کردند: (سورۀ بقره‌، آيۀ ۱۶۷) (ربنا انک‌ من‌ تدخل‌ النار فقد اخزیته‌» (سورۀ آل‌عمران، آیه ‌۱۹۲) و «و ما هم‌ بخارجین‌ من النار) (سیوطی، الدر المنثور، ج۸، ص۳۳۸). قرآن‌ کریم‌ شرک‌ را گناهی‌ نابخشودنی‌ می‌داند و خوارج‌ بر همین‌ اساس‌ در جریان‌ تحکیم‌، علی علیه السلام را به‌ دلیل‌ پذیرفتن‌ حکمیت‌ انسان‌ها، مشرک‌ و کافر شمردند و با استناد به‌ آیه‌ ۶۵ سوره‌ زمر (لئن‌ اشرکت‌ لیحبطن عملک)؛ طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن، ج‌ ۲۱، ص۵۱)، لزوم‌ توبه‌ را به آن‌ حضرت‌ گوشزد می‌كردند. در روزگار امویان‌، نافع‌ بن‌‌ازرق خارجی‌ برای‌ توجیه‌ برخوردهای‌ خونین‌ خود با مسلمانان‌ به‌ آیه‌ ۲۶ سوره‌ نوح‌ (و قال‌ نوح‌ رب‌ لا تذرعلی‌ الارض‌ من‌ الکافرین‌ دیاراً) استناد می‌کرد ( ابن‌‌کثیر، البدایة و النهایة، ج‌۷، ص ‌۲۸۵).