تلاش‌های دختر پیامبر نیز برای احیای مجدّد این سفارش و برگرداندن آن به جایگاه اصلی خودش، ناکام ماند و با این سخن جاهلی مواجه شد که:
یا سیّدةَ النساء لَوْ كَانَ أَبُو الْحَسَنِ ذَكَرَ لَنَا هَذَا الأمْرَ مِنْ قَبْلِ أنْ نُبْرِمَ الْعَهْدَ وَ نُحَكِّمَ الْعَقْدَ لَمَا عَدَلْنَا عَنْهُ إِلَى غَیرِه.۱
اى سرور زنان عالم! اگر ابو الحسن قبل از آن‌كه ما با دیگرى عهد وثیق و پیمان استوار و محكم بسته باشیم، حقایق را براى ما عنوان مىكرد، هرگز از او روى بر نمی‌تافتیم و به دیگرى میل نمىكردیم.
غالب متنفّذان و فرهیختگان انصار و مهاجر که از کردهٔ خود پشیمان شده بودند نیز راهی به جز مراجعه به امام را در پیش گرفتند و خود، داعیه‌دار حکومت شدند. امام، پس از حدّ اقل شش ماه موضع‌گیری در برابر بیعت باطل و تبیین حجّت‌های خود، نهال نوپای اسلام را از اساس در خطر دید و برای دفع خطر ارتدادی فراگیر، پایْ پس کشید. آن حضرت که بر اثر برخی فشارهای سیاسیِ جناح رقیب،۲چاره‌ای جز واگذاری قدرت سیاسی
