اباحه‌گری، امام تلاش می‌نماید تا جامعهٔ شیعی را با ارجاع به این چهار نفر، از گزند حوادث مصون نگه دارد. در روایتی از جمیل بن دراج، بر این موضوع و جایگاه این چهار شخصیت تأکید شده است. جمیل بن درّاج در انتهای روایت چنین می‌گوید که ما، اصحاب ابو الخطاب [از سران غلو] را به بغض این عدّه می‌شناختیم.۱
۳. روحیهٔ پرسشگری و تلاش برای دانش‌اندوزی
علاوه بر آنچه گفته شد، پرسشگریِ عدّه‌ای از اصحاب امامان، سبب شکوفایی معارف و یا نشر و تفصیل و تعمیق آنها شده است. دقّت در روایات این گروه، نشان از آن دارد که هر گاه جمع پرسشگر افزونی یافته، تفصیل موضوعات نیز بیشتر شده است. دورهٔ صادقین علیهما السلام را می‌توانیم اوّلین دوره حضور پر رونق این گروه بدانیم. جابر بن یزید جُعفی، زرارة بن اعیَن و برادرش حَمران، برید بن معاویه، ابو بصیر اسدى، محمّد بن مسلم، هشام بن سالم، هشام بن حکم و مؤمن الطاق، نمونه‌هایی از این افرادند. محمّد بن مسلم که سال‌ها نزد امام باقر و امام صادق علیهما السلام دانش اندوخته، می‌گوید:
در بارهٔ هر چیزى كه دچار تردید شدم، آن را از ابو جعفر علیه السلام پرسیدم. از آن حضرت سى هزار حدیث، و از ابو عبد الله علیه السلام شانزده هزار حدیث پرسیدم.۲
هشام بن حکم، هنگامی‌که در برابر پرسش ابن ابی العوجا در می‌ماند، به مدینه می‌رود تا جواب آن را نزد امام صادق علیه السلام بیابد.۳ هشام در بارهٔ سؤالاتش از امام می‌گوید:
در سرزمین مِنا از امام صادق علیه السلام در بارهٔ پانصد موضوع کلامی
