او درباره میزان علم امامان می‌نویسد:

به تدریج، این اعتقاد امامیه به عنوان یک عنصر اعتقادی قطعی پدیدار شد [که]: امامان به علّت بهره‌مندی از یک صفت فوق بشری، دانشی فوق بشری در اختیار داشتند.^۱

گیپ آموزه عصمت را یک اعتقاد بسیار پر اهمّیت می‌شمارد که در سایهٔ شکست‌های سیاسی، مخصوصاً در جریان عاشورا، قرار داشت. سپس می‌نویسد:

امام، معصوم و بدون هر گونه خطایی است. این اصل، یکی از بنیادی‌ترین عقاید پیکرهٔ شیعه تا به امروز به شمار می‌آید. ^۲

اِتان کُلبرگ

کُلبرگ^۳ پژوهشگرِ یهودی تبارِ ساکن اسرائیل، با بیش از یکصد مقاله و کتاب که غالباً در موضوع مطالعات شیعی است، بر این نکته تأکید دارد که در اندیشهٔ شیعی، برخی آموزه‌ها متأثّر از جریان‌های صرفاً منتسب به اهل بیت در دوران ایشان و یا دوران‌های متأخّر است؛ بی آن‌که تأییدی درونْ دینی بر آن وجود داشته باشد.

از مهم‌ترین آثار وی که مورد استناد پژوهشگرانی همچون مدرّسی طباطبایی نیز قرار گرفته، مقاله‌ای است تحت عنوان «از امامیه تا اثنی عشریه».^۴ او در این مقاله با بررسی تاریخیِ «اعتقاد به دوازده امام در متون شیعی» نشان داده است که نخستین اندیشمندان شیعه (پس از درگذشت امام یازدهم) برای اعتبار بخشیدن به این اعتقاد، از روش‌هایی مانند استناد به قرآن، احادیث شیعی، روایات اهل سنّت، کتاب مقدّس و روایات یهودیان بهره برده‌‌اند. آن گاه با بررسی تاریخیِ اعتقاد به غیبت دوازدهمین امام، از گوناگونی و اختلاف وصف‌های

امّا نه لفظ عصمت و نه اندیشهٔ آن، در قرآن و احادیث اهل سنّت نیامده، و این اندیشه برای اوّلین بار در قرن دوم در میان شیعیان مطرح شد. علّت مطرح کردن عصمت برای امام نزد شیعیان، ساختن یک اندیشه مخالف در برابر اندیشهٔ خلیفه نزد اهل سنّت است.^۱

همیلتون الکساندر روسکین گیپ

همیلتون گیپ^۲ مدّتی ریاست مركز مطالعات خاور‌میانه دانشگاه هاروارد را بر عهده داشته و تألیفاتی را در بارهٔ اسلام سامان داده که غالباً به زبان فارسی ترجمه شده است.^۳ مهم‌ترین اثر وی، اسلام؛ بررسی تاریخی نام دارد که در بخشی از آن به بررسی تفکّر شیعه با رویکردی تاریخی _ و البته غالباً بدون ارائه مدرک روایی و معتبر _ پرداخته و از این منظر نکاتی را دربارهٔ عقاید شیعه بیان کرده است. برای نمونه، وی در زمینه ریشه اعتقاد شیعیان درباره جانشینی پیامبر می‌نویسد:

به تدریج، این آرمان سیاسی به عنوان یک عقیدهٔ بنیادین برای این گروه در برابر عقیدهٔ عمومی جامعه شکل گرفت؛ یعنی اعتقاد به انحصاری بودن خلافت در خاندان علی [علیه السلام].^۴