۳. امامیه

1.. برخی از این روایات را ابو حاتم رازی بیان نموده است. الزینة فی الکلمات الاسلامیة العربیة، ص ۲۷۰ ـ ۲۷۱.
مؤلّف کتاب خاستگاه تشیّع، در نقد این روایات، با تکیه بر شواهدی از کتاب مذکور در پاورقی صفحهٔ ۱۰۳ و ۱۰۴ معتقد است این دسته از روایات، مربوط به زمانی است که دشمنان فکری تشیّع از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کردند و آن را ناشی از فضای سیاسیِ زمان امام صادق علیه السلام می‌داند. خاستگاه تشیّع و پیدایش فرقه‌های شیعی در عصر امامان، ص ۸۵.

2.. بحار الأنوار، ج ۶۵، ص ۹۵. برای نمونه، ر.ک: روایت عیینه از امام صادق علیه السلام، همان جا.

3.. المحاسن، ص ۱۵۷.

4.الکافی، ج ۸، ص ۳۴.

1.[۱] دیوان الامام الشافعی،
ص۵۵ ـ ۵۶.

2.. معاویه در نامه‌اى كه پس از جنگ جمل به عمرو بن عاص نوشته، از كسانى كه علیه امام على علیه السلام شورش كرده بودند، به عنوان رافضه یاد می‌کند: «قد سقط إلینا مروان بن الحكم فی رافضة اهل البصرة...». تاریخ مدینة دمشق، ج ۵۹، ص ۱۳۰؛ وقعة صفّین، ص ۳۴.

3.در این زمینه می‌توان به روایاتی در بارهٔ جابر بن یزید جعفی اشاره نمود. برای روایات شیعی ر.ک: المحاسن، روایت‌های «باب الرافضة»؛ الصراط المستقیم، ج ۳، ص۷۶. و برای روایات اهل سنّت، ر.ک: صحیح مسلم، ج ۱، ص ۱۶.

4.. قال رسول اللّه(: «یا علی أنت فی الجنّة، أنت فی الجنّة، أنت فی الجنّة و سیكون قوم‏ لهم‏ نبز یقال لهم الرافضة. فإن لقیتَهم فاقتلهم فإنّهم مشركون». قال علی: «فما ذا علامتهم یا رسول اللّه؟». قال: «لا یرون جمعة و لاجماعة و یسبّون أبا بكر و عمر». تاریخ مدینة دمشق، ج‏۴۲، ص ۳۳۶.

5.. عن أُم سلمة، قالت: كانت لیلتی و كان النبی(صلی الله علیه) عندی، فأتته فاطمة، فسبقها علی، فقال له النبی (صلی الله علیه): «یا علی أنت و أصحابك فی الجنة، أنت وشیعتك فی الجنة، إلّا أنّه ممّن یزعم أنه یحبّك أقوام یضفزون الإسلام، ثم یلفظونه، یقرؤون القرآن لا یجاوز تراقیهم، لهم نبز یقال لهم الرافضة، فإن أدركتهم فجاهدهم، فإنّهم مشركون». فقلت: یا رسول الله، ما العلامة فیهم؟ قال: «لا یشهدون جمعة و لا جماعة و یطعنون على السلف الأول». المعجم الأوسط، ج‌۳، ص ۶۶۵؛ مجمع الزوائد، ج ۱۰، ص ۲۲؛ السنة، ص ۴۶۱.